Obediah Johnson-“Balıkların Yok Etmesi” nde büyük bir James Earl Jones tarafından oynanan kayıp ruh-varil bir dinlenme ve anlaşılmaz derinliklerden kaynaklanmış gibi görünen bir ses. Jones'un filmlerde ölümcül babalardan ikisinde konuştuğu “Star Wars” ve “Aslan Kral” dan birçok kişinin bildiği bir enstrüman. Bununla birlikte, Bassos Profundo'nun konuşması da büyük ölçüde “imha”, Charles Burnetts gibi daha az bilinen eserler, bir film festivalindeki ilk halka açık gösterisinden 26 yıl sonra bir tiyatro yayını alan kenarlardan benzersiz bir görüş vardı.
Burnnetn'in artan üne sahip olması nedeniyle filmin sinemalara ulaşması çok uzun sürdüğü şok edici görünüyor. Üstat “Koyun Katili” (1978) Amerikan sinemasında bir kilometre taşıdır ve itibarı uzun zamandır kurulmuştur. Dünyanın geçmişte başaramadığı beşinci özelliği olan “balığın yıkımı” nın birkaç nedeni var. Diğer şeylerin yanı sıra, formülü ve beklentileri aşan ve kurumsal sponsorluk olmadan gelen gerçek bağımsız film yapımcılığı her zaman zordu. Ve filmografisi “öfkeyle uyuyan” (1990), drama ve komedi arasında kapanan bir güney orta operasyon hakkında neo-gotik bir hikaye olan Burnett her zaman bölümlere karşı çıkmıştır. Rotama konamaz.
Sınıflandırma, tür ve başka türlü benzer bir şekilde “balığın imhası”. Film, zaman zaman coşkulu bir fazlalıkta, şakşak kütükleri ve şık saçmalıklarla karıştırılmış olmasına rağmen, genellikle nazikçe komiktir. Aynı zamanda, komedisinin karmaşık ve bazen dengesizleştiği tarih boyunca güçlü bir melankolik akım akıyor. Burada güldüğünüzde anlar var, ancak yapmanız gerekip gerekmediğinden emin değilsiniz ve kendinize karakterlerle mi yoksa onlara mı gülerek ve önemli olup olmadığınızı sorduğunuz (ve yaptığınız). Filmlerin çoğu gülme ve ağlama zamanı geldiğinde düzenlenir. Bu değil.
Anthony C. Winkler tarafından yazılan film, Obediah'ın hikayesini anlatıyor – Fish ile gidiyor – New York'ta bir zihinsel tesiste uzun süre ve iddialarda, Hank olarak adlandırdığı görünmez bir iblis, görünmez bir iblis, bir Jamaikalı göçmen – kilitlenmiş. İblis, imps eğilimli olarak beklenmedik bir şekilde görünür ve balıklar onu çalarak satrançta tutar. Kilisede film açtıktan kısa bir süre sonra, balıkların aniden evde grubundan yerinden olmasıyla sonuçlanan bir anlaşmazlık olan bir anlaşmazlık yaptınız. “Pearl Harbor gibiydi,” diye bir yetkiliye karşı protesto ediyor, “sinsi saldırı!” Önemli değil. Yakında bavuluyla kapıdan çıkacak ve hikayesinin ciddiye başladığı Batı'yı sürüyor.
Balık, Los Angeles olarak bilinen ve dostça bir eksantrik olan Bayan Muldroone (kazanan) tarafından işletilen mütevazı, harap bir konut binasına girdiği bu öfkeli cennette sonuçlanır. Yemyeşil bahçesi ve boyama, soyma içi ile bina, Nathanael West ve David Lynch'in karanlık bir kullanım yaptığını hayal edebileceğiniz yerdir. Buna karşılık, balık, küçük hayatını itiraf eden şeyle kendisine itiraf etmesi gereken birinin pragmatizmasına bağlıdır: yeni dairesini yayar ve bir eve dönüşür. Kısa bir süre sonra Poinsettia (Lynn Redgrave) ile tanışır.
Filmdeki en zor figür olan Poinsettia, ondan ve balıklardan bir süre önce sunuluyor. Burnett'in endişeli bir eşleştirici gibi aralarında nasıl kesilmesinin tarihi için önemli olduğunu biliyorsunuz. San Francisco'da vollu bir Yowling ve Mewling yaşamına verilen yüksek, agresif bir şekilde abartılı bir figür ve gergin bir komedi içeren bir fiksasyon olan görünmez ve çok ölü Giacomo Puccini ile bir ilişki kurduğunu iddia ediyor. Ayrıca Los Angeles'a taşındığında (yapmadan önce, Mad Love'ın klasiği olan “Vertigo” yu algılama için Burnett), içinde balıkların karşısındaki daireye taşındığı zaman gelişir.
Aşağıdaki şeylerin çoğu, gece geç saatlerde konuşmalarla dolu, sigara dumanları ve cin rummy'si olan balık ve poinsettia arasındaki ilişki hakkında. Balık gibi, Poinsettia da tek başına ve görünüşte kafasının derinliklerinde, normal bir yaşam olarak olanlardan çarpıcı bir mesafede yaşar. Hasta olabilir; Tanıdığının başlarında balık notları olarak çok içiyor. Her iki karakter de çok yalnız; Bunlar tipte kazazıktır. Kimse o kadar çok şey söylemiyor, ama bunu yapmak zorunda değiller çünkü küçük balıklar resmen bir damga ile hayal kırıklığına uğradığında daha büyük dünyanın kesişimleri açıklanıyor.
Filmi boyunca tutan Jones, balık balıkları hassas bir karizma ile balık tutuyor, bu da hikaye ortaya çıktığında ve duygular derinleştiğinde daha güçlü. Balıkların arka plan hikayesi yavaş yavaş ortaya çıkıyor, ancak iç hayatı, yumuşaklığı, haysiyeti ve merakı, Jones ekranda görünür ortaya çıkmaz odaklanmaya başlıyor. Fish bir duldur ve ilk sahnelerde Jones onu sanki karakter uzun zaman önce kendi bir parçasını paketlemiş gibi ince bir rezervle oynar. Balık ve Poinsettia sıkıldığında bakışları yumuşar, gülümsemesi çiçek açar ve daha gösterişli ve dışarıda olur. Şeytanında mücadele etmeye devam ediyor, ama her zaman yalnız değil.
Poinsettia, aşırılıkları nedeniyle ısıtılmasının daha zor olduğunu kanıtlıyor. Redgraves performansı, etrafına atıldığı için, fakir Akimbo ve lastik bandını aşırı bir gülümsemede ve kaşlarını nasıl yakaladığı güçlü bir pandomim unsuruna sahiptir. Karakter ayrıca biraz fazla, kaba ve rahatsız edici bir şey var. “Madama Butterfly” a göre bir açık hava konseri sırasında bir noktada şarkı söylediğinde, Burnett, tahriş olmuş görünümlerini çekmeye başlayan diğer katılımcıları görmenizi sağlar. Şu anda Poinsettia bu küçük kitleyden etkili bir şekilde çıkarıldı ve bir dışlanmış yaptı.
Mütevazı bir film mütevazı bir şekilde şunları söyledi: “Balıkların yok edilmesi” ona gizlice girer. Balık iblis kadar gizlidir ve bir Wallop'u güçlü bir şekilde paketleyebilir. Kendilerini bulabilen iki kişi hakkında bir hikaye ve aşk hikayeleri genellikle karşı konulmaz olsa da, bu Burnetn'in dokunuşunun hassasiyetini ve dünya görüşünün cömertliğini ayırt eder. Bu bir gösteri teknesi değildir (Poinsettia'dan daha fazla balıktır), bu yüzden bu filmi dolduran Grace notlarını göz ardı etmek kolay olabilir, bu da diğer bağlamlarda başka şekillerde çağrılabilecek karakterler için yer açar. Onlar da sadece insanlar, bu yüzden elini başka bir kişiye uzatan balık görüntüsü çarpıcı bir şekilde onaylanmış bir jest.
Balıkların yok edilmesi
Yetişkinlerin davranışı için R olarak r. Süre: 1 saat 48 dakika. Sinemalarda.
Burnnetn'in artan üne sahip olması nedeniyle filmin sinemalara ulaşması çok uzun sürdüğü şok edici görünüyor. Üstat “Koyun Katili” (1978) Amerikan sinemasında bir kilometre taşıdır ve itibarı uzun zamandır kurulmuştur. Dünyanın geçmişte başaramadığı beşinci özelliği olan “balığın yıkımı” nın birkaç nedeni var. Diğer şeylerin yanı sıra, formülü ve beklentileri aşan ve kurumsal sponsorluk olmadan gelen gerçek bağımsız film yapımcılığı her zaman zordu. Ve filmografisi “öfkeyle uyuyan” (1990), drama ve komedi arasında kapanan bir güney orta operasyon hakkında neo-gotik bir hikaye olan Burnett her zaman bölümlere karşı çıkmıştır. Rotama konamaz.
Sınıflandırma, tür ve başka türlü benzer bir şekilde “balığın imhası”. Film, zaman zaman coşkulu bir fazlalıkta, şakşak kütükleri ve şık saçmalıklarla karıştırılmış olmasına rağmen, genellikle nazikçe komiktir. Aynı zamanda, komedisinin karmaşık ve bazen dengesizleştiği tarih boyunca güçlü bir melankolik akım akıyor. Burada güldüğünüzde anlar var, ancak yapmanız gerekip gerekmediğinden emin değilsiniz ve kendinize karakterlerle mi yoksa onlara mı gülerek ve önemli olup olmadığınızı sorduğunuz (ve yaptığınız). Filmlerin çoğu gülme ve ağlama zamanı geldiğinde düzenlenir. Bu değil.
Anthony C. Winkler tarafından yazılan film, Obediah'ın hikayesini anlatıyor – Fish ile gidiyor – New York'ta bir zihinsel tesiste uzun süre ve iddialarda, Hank olarak adlandırdığı görünmez bir iblis, görünmez bir iblis, bir Jamaikalı göçmen – kilitlenmiş. İblis, imps eğilimli olarak beklenmedik bir şekilde görünür ve balıklar onu çalarak satrançta tutar. Kilisede film açtıktan kısa bir süre sonra, balıkların aniden evde grubundan yerinden olmasıyla sonuçlanan bir anlaşmazlık olan bir anlaşmazlık yaptınız. “Pearl Harbor gibiydi,” diye bir yetkiliye karşı protesto ediyor, “sinsi saldırı!” Önemli değil. Yakında bavuluyla kapıdan çıkacak ve hikayesinin ciddiye başladığı Batı'yı sürüyor.
Balık, Los Angeles olarak bilinen ve dostça bir eksantrik olan Bayan Muldroone (kazanan) tarafından işletilen mütevazı, harap bir konut binasına girdiği bu öfkeli cennette sonuçlanır. Yemyeşil bahçesi ve boyama, soyma içi ile bina, Nathanael West ve David Lynch'in karanlık bir kullanım yaptığını hayal edebileceğiniz yerdir. Buna karşılık, balık, küçük hayatını itiraf eden şeyle kendisine itiraf etmesi gereken birinin pragmatizmasına bağlıdır: yeni dairesini yayar ve bir eve dönüşür. Kısa bir süre sonra Poinsettia (Lynn Redgrave) ile tanışır.
Filmdeki en zor figür olan Poinsettia, ondan ve balıklardan bir süre önce sunuluyor. Burnett'in endişeli bir eşleştirici gibi aralarında nasıl kesilmesinin tarihi için önemli olduğunu biliyorsunuz. San Francisco'da vollu bir Yowling ve Mewling yaşamına verilen yüksek, agresif bir şekilde abartılı bir figür ve gergin bir komedi içeren bir fiksasyon olan görünmez ve çok ölü Giacomo Puccini ile bir ilişki kurduğunu iddia ediyor. Ayrıca Los Angeles'a taşındığında (yapmadan önce, Mad Love'ın klasiği olan “Vertigo” yu algılama için Burnett), içinde balıkların karşısındaki daireye taşındığı zaman gelişir.
Aşağıdaki şeylerin çoğu, gece geç saatlerde konuşmalarla dolu, sigara dumanları ve cin rummy'si olan balık ve poinsettia arasındaki ilişki hakkında. Balık gibi, Poinsettia da tek başına ve görünüşte kafasının derinliklerinde, normal bir yaşam olarak olanlardan çarpıcı bir mesafede yaşar. Hasta olabilir; Tanıdığının başlarında balık notları olarak çok içiyor. Her iki karakter de çok yalnız; Bunlar tipte kazazıktır. Kimse o kadar çok şey söylemiyor, ama bunu yapmak zorunda değiller çünkü küçük balıklar resmen bir damga ile hayal kırıklığına uğradığında daha büyük dünyanın kesişimleri açıklanıyor.
Filmi boyunca tutan Jones, balık balıkları hassas bir karizma ile balık tutuyor, bu da hikaye ortaya çıktığında ve duygular derinleştiğinde daha güçlü. Balıkların arka plan hikayesi yavaş yavaş ortaya çıkıyor, ancak iç hayatı, yumuşaklığı, haysiyeti ve merakı, Jones ekranda görünür ortaya çıkmaz odaklanmaya başlıyor. Fish bir duldur ve ilk sahnelerde Jones onu sanki karakter uzun zaman önce kendi bir parçasını paketlemiş gibi ince bir rezervle oynar. Balık ve Poinsettia sıkıldığında bakışları yumuşar, gülümsemesi çiçek açar ve daha gösterişli ve dışarıda olur. Şeytanında mücadele etmeye devam ediyor, ama her zaman yalnız değil.
Poinsettia, aşırılıkları nedeniyle ısıtılmasının daha zor olduğunu kanıtlıyor. Redgraves performansı, etrafına atıldığı için, fakir Akimbo ve lastik bandını aşırı bir gülümsemede ve kaşlarını nasıl yakaladığı güçlü bir pandomim unsuruna sahiptir. Karakter ayrıca biraz fazla, kaba ve rahatsız edici bir şey var. “Madama Butterfly” a göre bir açık hava konseri sırasında bir noktada şarkı söylediğinde, Burnett, tahriş olmuş görünümlerini çekmeye başlayan diğer katılımcıları görmenizi sağlar. Şu anda Poinsettia bu küçük kitleyden etkili bir şekilde çıkarıldı ve bir dışlanmış yaptı.
Mütevazı bir film mütevazı bir şekilde şunları söyledi: “Balıkların yok edilmesi” ona gizlice girer. Balık iblis kadar gizlidir ve bir Wallop'u güçlü bir şekilde paketleyebilir. Kendilerini bulabilen iki kişi hakkında bir hikaye ve aşk hikayeleri genellikle karşı konulmaz olsa da, bu Burnetn'in dokunuşunun hassasiyetini ve dünya görüşünün cömertliğini ayırt eder. Bu bir gösteri teknesi değildir (Poinsettia'dan daha fazla balıktır), bu yüzden bu filmi dolduran Grace notlarını göz ardı etmek kolay olabilir, bu da diğer bağlamlarda başka şekillerde çağrılabilecek karakterler için yer açar. Onlar da sadece insanlar, bu yüzden elini başka bir kişiye uzatan balık görüntüsü çarpıcı bir şekilde onaylanmış bir jest.
Balıkların yok edilmesi
Yetişkinlerin davranışı için R olarak r. Süre: 1 saat 48 dakika. Sinemalarda.