Dost canlısı yerel yayın hizmetinizin belgeseller bölümünü açın; çeşitli ünlü filmler sizi karşılayacaktır. Rockçılar, politikacılar, sanatçılar, yazarlar, sporcular; giderek adını duyduğunuz herkesin bir belgeseli var ve muhtemelen bu belgeselin yapımcısı da olmuştur. Bu tür filmlerin çekiciliği açıktır: Birinden zaten hoşlanıyorsanız, onun kendisi hakkında konuştuğunu duyabilirsiniz. Eğer birbirinizi tanıyorsanız meli Birinden hoşlanıyorsanız, sizi fandom yoluna sokacak hızlı bir giriş yapmış olursunuz.
Bu hafta yayınlanan iki belgeselin çekiciliği bu: “Pop'un En Büyük Gecesi” (Netflix) ve “Dario Argento Panico” (Titreme). İlki, 1985'teki gerçek kayıttan arşiv görüntüleri ve Bruce Springsteen ve Lionel Richie gibi isimlerin anılarıyla dolu “We Are the World” kaydına kaygısız bir bakış. Film, şarkının kendisi veya kültürel önemi hakkında gerçek bir değerlendirme yapmaktan kaçınıyor, ancak ünlü kişilerin gerçekten tuhaf bir akşam hakkında konuştuğunu duymak istiyorsanız hayal kırıklığına uğramayacaksınız. (İşte eleştirmenimizin incelemesi.) Benzer şekilde, “Dario Argento Panico” İtalyan korku ustasına (özellikle “Suspiria”nın yönetmeni) bir giriş niteliğinde ve yönetmen Guillermo del Toro gibi isimlerin yorumlarıyla destekleniyor; Bu yeni bir başlangıç değil ama bir iki şey öğreneceksiniz. (İşte incelememiz.)
Bu filmleri izlemek bana sıradanlığın ötesine geçen öne çıkan belgeselleri düşündürdü. Bu filmlerin en iyileri bize konudan fazlasını anlatma eğilimindedir; bize filmin neyle ilgili olduğunu anlatırlar araçkültürel anlamda. Sonuçta ünlüler sadece insan değil. Bir şekilde tüketebilmemiz için paketlenmiş ürünlerdir ve hikayeleri dünya hakkında bir şeyler anlatır.
Kurgu dışı film tarihinde pek çok örnek var, ancak ünlüler ve onların reklamcı ve yönetici ekipleri görüntüleri üzerinde giderek daha fazla kontrole sahip olduğundan, gizlemekten çok açığa vuruyormuş gibi hissettiren bir belgesel bulmak giderek daha nadir hale geliyor. Güncel ve hoş bir örnek, genç yetişkin yazarın önemini diğer şeylerin yanı sıra sansüre ve kitap yasaklarına karşı korkusuz tutumuna yerleştiren “Judy Blume Forever” (Prime Video)'dur.
Türün en yeni filmlerinden biri olan Kenny G'yi Dinlemek (Max), pürüzsüz caz saksafoncusuyla yapılan röportajları ve hayranlar, nefret edenler ve eleştirmenlerle yapılan tartışmaları birleştirerek popülerliğinin gerçekte ne anlama geldiğini ve daha geniş anlamda: neden olduğunu yansıtıyor. sanatı hiç seviyoruz.
Ayrıca konser filmleri arasında gerçek bir hit olan ve yalnızca 1969'daki bir dizi çığır açıcı Harlem konserini canlandırmak için değil, aynı zamanda onların konserlerini de inceleyen Oscar ödüllü “Summer of Soul” (Hulu, Disney+ ve büyük platformlar) var. Amerika'daki ırk tarihi açısından geniş kapsamlı bir öneme sahip.
Bu filmlerle olayların veya bir kişinin hayatının yeniden anlatılmasından daha fazlasını elde edersiniz; etrafınızdaki dünyaya daha geniş bir bakış açısı kazanırsınız. Ve bu, bunun gibi filmlerin yapabileceği en iyi şeylerden biri.
Bu hafta yayınlanan iki belgeselin çekiciliği bu: “Pop'un En Büyük Gecesi” (Netflix) ve “Dario Argento Panico” (Titreme). İlki, 1985'teki gerçek kayıttan arşiv görüntüleri ve Bruce Springsteen ve Lionel Richie gibi isimlerin anılarıyla dolu “We Are the World” kaydına kaygısız bir bakış. Film, şarkının kendisi veya kültürel önemi hakkında gerçek bir değerlendirme yapmaktan kaçınıyor, ancak ünlü kişilerin gerçekten tuhaf bir akşam hakkında konuştuğunu duymak istiyorsanız hayal kırıklığına uğramayacaksınız. (İşte eleştirmenimizin incelemesi.) Benzer şekilde, “Dario Argento Panico” İtalyan korku ustasına (özellikle “Suspiria”nın yönetmeni) bir giriş niteliğinde ve yönetmen Guillermo del Toro gibi isimlerin yorumlarıyla destekleniyor; Bu yeni bir başlangıç değil ama bir iki şey öğreneceksiniz. (İşte incelememiz.)
Bu filmleri izlemek bana sıradanlığın ötesine geçen öne çıkan belgeselleri düşündürdü. Bu filmlerin en iyileri bize konudan fazlasını anlatma eğilimindedir; bize filmin neyle ilgili olduğunu anlatırlar araçkültürel anlamda. Sonuçta ünlüler sadece insan değil. Bir şekilde tüketebilmemiz için paketlenmiş ürünlerdir ve hikayeleri dünya hakkında bir şeyler anlatır.
Kurgu dışı film tarihinde pek çok örnek var, ancak ünlüler ve onların reklamcı ve yönetici ekipleri görüntüleri üzerinde giderek daha fazla kontrole sahip olduğundan, gizlemekten çok açığa vuruyormuş gibi hissettiren bir belgesel bulmak giderek daha nadir hale geliyor. Güncel ve hoş bir örnek, genç yetişkin yazarın önemini diğer şeylerin yanı sıra sansüre ve kitap yasaklarına karşı korkusuz tutumuna yerleştiren “Judy Blume Forever” (Prime Video)'dur.
Türün en yeni filmlerinden biri olan Kenny G'yi Dinlemek (Max), pürüzsüz caz saksafoncusuyla yapılan röportajları ve hayranlar, nefret edenler ve eleştirmenlerle yapılan tartışmaları birleştirerek popülerliğinin gerçekte ne anlama geldiğini ve daha geniş anlamda: neden olduğunu yansıtıyor. sanatı hiç seviyoruz.
Ayrıca konser filmleri arasında gerçek bir hit olan ve yalnızca 1969'daki bir dizi çığır açıcı Harlem konserini canlandırmak için değil, aynı zamanda onların konserlerini de inceleyen Oscar ödüllü “Summer of Soul” (Hulu, Disney+ ve büyük platformlar) var. Amerika'daki ırk tarihi açısından geniş kapsamlı bir öneme sahip.
Bu filmlerle olayların veya bir kişinin hayatının yeniden anlatılmasından daha fazlasını elde edersiniz; etrafınızdaki dünyaya daha geniş bir bakış açısı kazanırsınız. Ve bu, bunun gibi filmlerin yapabileceği en iyi şeylerden biri.