Arne Cheyenne Johnson’ın ev sahibi Alan Bono’yu gerçekten bir iblis tarafından ele geçirildiği için öldürüp öldürmediğini söylemek bana düşmez; avukatları 1981’de Connecticut’ta “Şeytan beni buraya getirdi” diye ilan edilen dönüm noktası niteliğindeki bir duruşmada tartışmaya çalıştı. bu” vakası biliniyordu. Ancak sahte, son derece sansasyonel belgesel “The Devil on Trial”a dayanarak gerçekte ne olduğunu söylemek de yönetmen Christopher Holt’un işi değil.
Film, aynı zamanda genç bir çocuğun ele geçirildiği iddiasını ve kendini hayalet avcısı ve iblis bilimci olarak tanımlayan Ed ve Lorraine Warren’ın rehberliğinde gerçekleştirilen şeytan çıkarma ayini de içeren rahatsız edici bir hikayenin inandırıcı bir tasvirini sunmaya çalışıyor. : Bana Bunu Şeytan Yaptırdı”, kurgusal bir anlatım.
Hikaye, Johnson’ın yanlışlıkla çocuğu ele geçiren şeytanı kendi vücudunu istila etmesi için çağırdığını ve ortaya çıkan kaosu tetiklediğini gösteriyor.
Belgeselin açılış jeneriği “kullanılan tüm ses kayıtlarının ve fotoğrafların” gerçek olduğu konusunda ısrar etse de, filmin gerçeklere ve haberin bütünlüğüne pek az ilgi gösterdiği görülüyor.
Sahiplik kanıtı olduğu iddia edilen fotoğraflar, “gerçek” yanıltıcı görünecek kadar filtrelendi ve işlendi. Eski, bozuk ses kayıtları da ikna edici kanıtlar değil ve film yapımcıları da bunu biliyor: onları ses efektleri ve dramatik tema müziğiyle renklendirdiler.
Johnson ve diğerlerinden olayların ilk elden anlatımları, Holt’u gerçekten sınayan sofistike yeniden canlandırmaların temeli olarak kullanılıyor: evler sallanıyor, ışıklar titriyor ve gölgeli figürler gizemli bir şekilde gizleniyor, hepsi de üçüncü sınıf bir korku filmi tarzında. Zorlayıcı ya da kışkırtıcı olmak yerine korkutucu olma konusundaki çaresizlik, entelektüel ve sanatsal bir başarısızlıktır; hayal gücünün başarısızlığıdır. Holt, varsayımları sorgulamak, sonuçları araştırmak veya buradaki zor soruları tartışmak yerine, yalnızca yüzeysel şok değeri ve korkunç çekiciliği elde etmek için malzemeyi araştırıyor.
Şeytan yargılanıyor
Rahatsız edici görüntüler ve şiddet için TV-MA derecelendirmesi. Süre: 1 saat 21 dakika. Netflix’te izleyin.
Film, aynı zamanda genç bir çocuğun ele geçirildiği iddiasını ve kendini hayalet avcısı ve iblis bilimci olarak tanımlayan Ed ve Lorraine Warren’ın rehberliğinde gerçekleştirilen şeytan çıkarma ayini de içeren rahatsız edici bir hikayenin inandırıcı bir tasvirini sunmaya çalışıyor. : Bana Bunu Şeytan Yaptırdı”, kurgusal bir anlatım.
Hikaye, Johnson’ın yanlışlıkla çocuğu ele geçiren şeytanı kendi vücudunu istila etmesi için çağırdığını ve ortaya çıkan kaosu tetiklediğini gösteriyor.
Belgeselin açılış jeneriği “kullanılan tüm ses kayıtlarının ve fotoğrafların” gerçek olduğu konusunda ısrar etse de, filmin gerçeklere ve haberin bütünlüğüne pek az ilgi gösterdiği görülüyor.
Sahiplik kanıtı olduğu iddia edilen fotoğraflar, “gerçek” yanıltıcı görünecek kadar filtrelendi ve işlendi. Eski, bozuk ses kayıtları da ikna edici kanıtlar değil ve film yapımcıları da bunu biliyor: onları ses efektleri ve dramatik tema müziğiyle renklendirdiler.
Johnson ve diğerlerinden olayların ilk elden anlatımları, Holt’u gerçekten sınayan sofistike yeniden canlandırmaların temeli olarak kullanılıyor: evler sallanıyor, ışıklar titriyor ve gölgeli figürler gizemli bir şekilde gizleniyor, hepsi de üçüncü sınıf bir korku filmi tarzında. Zorlayıcı ya da kışkırtıcı olmak yerine korkutucu olma konusundaki çaresizlik, entelektüel ve sanatsal bir başarısızlıktır; hayal gücünün başarısızlığıdır. Holt, varsayımları sorgulamak, sonuçları araştırmak veya buradaki zor soruları tartışmak yerine, yalnızca yüzeysel şok değeri ve korkunç çekiciliği elde etmek için malzemeyi araştırıyor.
Şeytan yargılanıyor
Rahatsız edici görüntüler ve şiddet için TV-MA derecelendirmesi. Süre: 1 saat 21 dakika. Netflix’te izleyin.