Johnstone, bunun geleneksel bir grup olmadığını, ancak hükümdarın hizmetinde yarı özerk bir müzisyen grubu olduğunu gözlemledi. Chapel Royal ayrıca Byrd’ı, öğretmeni ve akıl hocası ve daha sonra işbirlikçisi olan o zamanki orgcu Thomas Tallis ile temasa geçirdi.
Tallis ile çalıştıktan sonra Byrd, 1563’te Lincoln Katedrali’nde orgcu ve koro şefi görevini üstlenmek için şirketten ayrıldı. Johnstone, nüfustaki nispeten yüksek Katolik yoğunluğu göz önüne alındığında, Lincoln şehrinin “o zamanlar Katolikler için mutlu ve sağlıklı bir yer olacağını” söyledi. Ancak katedralin yönetim bölümü, Byrd’ın org çalmasını onaylamadı ve 1569’da maaşını askıya aldı.
Phillips, “Şikâyet,” dedi, “istemediği zaman çok fazla çaldığı ve canı istediğinde hiç çalmadığıydı.” “papalık” tarif edildi.
1572’de Byrd, Chapel Royal’in bir beyefendisi (yetişkin bir şarkıcı) olarak geri döndü ve ölümüne kadar ana gelir kaynağı olan cömert bir maaş aldı.
Byrd, profesyonel hayatının büyük bir bölümünde Katolikti ve Kraliçe I. Elizabeth’in Protestan yönetimi altında yaşadı, ancak durum daha akıcı ve karmaşıktı. Katolik çağdaşları John Dowland, John Bull ve Richard Dering’in aksine Byrd ülkeden kaçmadı, bunun yerine kalmayı ve kısmen yeni, devlet tarafından uygulanan Protestanlığı benimsemeyi seçti. Byrd’ın filizlenen kariyerine destek, hem İngiltere’nin hayatta kalan Katolik düzeninden hem de Kraliçe’nin kendisinden geldi.
“İnsanların ruhlarına pencere açmak gibi bir arzum yok” sözü, saltanatının ilk anlarında düzenli olarak Elisabeth’e atfedilir. Johnstone, “Tebaaları arasındaki Katoliklerin, o zamanlar iki din arasındaki en büyük fark olan temel dini mesele cemaate geldiğinde bu vicdan özgürlüğünden yararlanmaya devam etmelerini sağladığı açıktı” dedi.
Tallis ile çalıştıktan sonra Byrd, 1563’te Lincoln Katedrali’nde orgcu ve koro şefi görevini üstlenmek için şirketten ayrıldı. Johnstone, nüfustaki nispeten yüksek Katolik yoğunluğu göz önüne alındığında, Lincoln şehrinin “o zamanlar Katolikler için mutlu ve sağlıklı bir yer olacağını” söyledi. Ancak katedralin yönetim bölümü, Byrd’ın org çalmasını onaylamadı ve 1569’da maaşını askıya aldı.
Phillips, “Şikâyet,” dedi, “istemediği zaman çok fazla çaldığı ve canı istediğinde hiç çalmadığıydı.” “papalık” tarif edildi.
1572’de Byrd, Chapel Royal’in bir beyefendisi (yetişkin bir şarkıcı) olarak geri döndü ve ölümüne kadar ana gelir kaynağı olan cömert bir maaş aldı.
Byrd, profesyonel hayatının büyük bir bölümünde Katolikti ve Kraliçe I. Elizabeth’in Protestan yönetimi altında yaşadı, ancak durum daha akıcı ve karmaşıktı. Katolik çağdaşları John Dowland, John Bull ve Richard Dering’in aksine Byrd ülkeden kaçmadı, bunun yerine kalmayı ve kısmen yeni, devlet tarafından uygulanan Protestanlığı benimsemeyi seçti. Byrd’ın filizlenen kariyerine destek, hem İngiltere’nin hayatta kalan Katolik düzeninden hem de Kraliçe’nin kendisinden geldi.
“İnsanların ruhlarına pencere açmak gibi bir arzum yok” sözü, saltanatının ilk anlarında düzenli olarak Elisabeth’e atfedilir. Johnstone, “Tebaaları arasındaki Katoliklerin, o zamanlar iki din arasındaki en büyük fark olan temel dini mesele cemaate geldiğinde bu vicdan özgürlüğünden yararlanmaya devam etmelerini sağladığı açıktı” dedi.