Kent, 1912 ayarını güncellemeyi düşündüğünü ancak çok fazla temel detayın değiştirilmesi gerektiğine karar verdiğini söyledi. Yine de, “tasarımcının üzüntüsüne, kostümlerin çok ‘çağdaş’ olmamasını istedim” dedi. “Ayar ne olursa olsun, sözler onu canlı ve çağdaş bir şey yapıyor.”
Çekimlerden önceki iki haftalık provalar, dört başrolün bir aile dinamiği oluşturmasını sağladı. “Aileme hemen sırılsıklam aşık oldum” diyen Foster, gerçek Monte Cristo kulübesinden tılsım olarak biraz yeşillik getirdiğini de sözlerine ekledi.
Morgan, “Prova dönemi, karakter için neyin işe yarayabileceğini bulmakla ilgiliydi” dedi. “Tiyatroda Jonathan kadar usta olmayan bir yönetmen, önce kamera açılarını, sonra da karakterin içeride ne yaptığını hesaplıyor olabilir. Ama bence en iyi yönetmenler, kamerayı oyuncular yönlendirecek şekilde çalışırlar ve Jonathan olaya böyle yaklaştı.”
Ardından, neredeyse anında, mola ve bir duygu hız treni geldi. Foster, “O zamanki bağ gerçekten harikaydı” dedi. “Geçmişte, diğer oyuncularla pek etkileşime girmedim. Ama bu durumda gerçekten bir aile haline geldi.”
Tana, filmi yapmanın zorluğunun değişen film manzarasının bir göstergesi olduğunu söylüyor. “Artık bu tür eski usul, edebi, saçma sapan bağımsız bir film yapmak gerçekten zor,” dedi. “Bunda çok fazla değer var: Bu harika, harika aktörler, edebiyat okuyan herhangi bir çocuğun görmesi için harika bir Amerikan oyunu oynuyorlar. Ancak bu, içeriğe nasıl eriştiğimiz, içerikten nasıl para kazanıldığı ve kaynakların nerede bulunduğu alanımızda çok önemli bir an.”
Kent, filmin alışılmışın dışına çıktığını kabul etti, ancak “Hepimizin anneleri, babaları, korkunç başarısızlık duygumuz, hayal kırıklığımız ve suçluluk duygumuz var. Bence filmden veya tiyatrodan özlediğimiz şey, insan deneyimlerimizle ilgili gerçek. Bunun için bir izleyici kitlesi var.”
Çekimlerden önceki iki haftalık provalar, dört başrolün bir aile dinamiği oluşturmasını sağladı. “Aileme hemen sırılsıklam aşık oldum” diyen Foster, gerçek Monte Cristo kulübesinden tılsım olarak biraz yeşillik getirdiğini de sözlerine ekledi.
Morgan, “Prova dönemi, karakter için neyin işe yarayabileceğini bulmakla ilgiliydi” dedi. “Tiyatroda Jonathan kadar usta olmayan bir yönetmen, önce kamera açılarını, sonra da karakterin içeride ne yaptığını hesaplıyor olabilir. Ama bence en iyi yönetmenler, kamerayı oyuncular yönlendirecek şekilde çalışırlar ve Jonathan olaya böyle yaklaştı.”
Ardından, neredeyse anında, mola ve bir duygu hız treni geldi. Foster, “O zamanki bağ gerçekten harikaydı” dedi. “Geçmişte, diğer oyuncularla pek etkileşime girmedim. Ama bu durumda gerçekten bir aile haline geldi.”
Tana, filmi yapmanın zorluğunun değişen film manzarasının bir göstergesi olduğunu söylüyor. “Artık bu tür eski usul, edebi, saçma sapan bağımsız bir film yapmak gerçekten zor,” dedi. “Bunda çok fazla değer var: Bu harika, harika aktörler, edebiyat okuyan herhangi bir çocuğun görmesi için harika bir Amerikan oyunu oynuyorlar. Ancak bu, içeriğe nasıl eriştiğimiz, içerikten nasıl para kazanıldığı ve kaynakların nerede bulunduğu alanımızda çok önemli bir an.”
Kent, filmin alışılmışın dışına çıktığını kabul etti, ancak “Hepimizin anneleri, babaları, korkunç başarısızlık duygumuz, hayal kırıklığımız ve suçluluk duygumuz var. Bence filmden veya tiyatrodan özlediğimiz şey, insan deneyimlerimizle ilgili gerçek. Bunun için bir izleyici kitlesi var.”