“Una Vita Difficile” (“Zor Bir Hayat”), Mussolini’nin devrilmesinin ardından Alman işgal güçleriyle partizan mücadelelerinden 1960’ların ekonomik patlamasına kadar, yaklaşık yirmi yıllık İtalyan tarihinin içinde kayar gider. 1961’de İtalya’da vizyona giren ve ancak şimdilerde Kuzey Amerika ekranlarında yerini alan bir film; aşk, onur, para, sinema, siyaset ve Alberto Sordi’nin dikkat çekici çenesi dahil pek çok harika ve sinir bozucu şeyi konu alıyor.
En bariz ve dokunaklı olanı, zamanın deneyimiyle ilgilidir: ayların nasıl geçtiği ve saatlerin nasıl akıp gittiği; hayatın nasıl bir anda değişip hiç değişmediği; umut pişmanlığa dönüşürken. Yönetmen Dino Risi’nin bilgeliğinin ve yaratıcılığının bir kanıtı olarak da hizmet edebilecek iki küçük unutulmaz anı düşünün.
Como Gölü yakınlarındaki eski bir değirmendeki erken bir sahnenin sonunda, kameranın bakışları, kullanılmayan bir yatağın üzerindeki kirişten sarkan sağlam bir prosciutto üzerinde donuyor. Resim kaybolur ve bir sonraki çekimde, şu anda bir ev sahibinin kızı olan Elena (Lea Massari) ve Silvio’nun (Sordi, çenesi geçici olarak sakallı) oturduğu yatağın üzerinde – jambondan geriye kalan tek şey – koparılmış bir kemik asılıdır. anti-faşist savaşçı. Et kesilip film bir araya getirilirken, kur yapma ve göz açıp kapayıncaya kadar tamamlama sırasında bütün bir aşk hikayesi gözler önüne serilir.
Birkaç yıl sonra savaş bittikten sonra Elena hamile ve solcu bir gazetede yazdığı Roma’da Silvio ile birlikte geçimini sağlıyor. Elena’nın kuzeydeki memleketinden bir aristokrat falancayla tanışırlar ve eski kralcı tarikata inananların ev sahipliği yaptığı resmi bir akşam yemeğine davet edilirler. Monarşiyi ortadan kaldıracak ve İtalya’yı bir cumhuriyet olarak kuracak olan referandum günüdür. Oylama sonucu haberi radyodan geldiğinde, kalıtsal seçkinlerin çeşitli üyeleri iştahlarını kaybederler ve masadan uzaklaşırlar, partideki tek monarşist olmayan Silvio ve Elena tabaklarını makarna ve köfte ile doldururlar. Parlak, demokratik bir geleceğe kadeh kaldırıyorlar.
Bazen tarih onların lehine döner: dağlarda aşk, yiğitlik ve selami; Başkentte demokrasi ve pappardelle. Ama türünün gerçek bir üstadından commedia all’italiana’nın mükemmel bir örneği olan filme boşuna A Difficult Life denilmiyor. Hiçbir şey planlandığı gibi gitmez ve Silvio’nun önlenemez neşesi, savaş sonrası İtalya’sının gelgitleri ve ters akıntılarıyla boy ölçüşemez. (Bu hafta Film Forum’da açılacak olan yeni restore edilmiş sürüm, önemli tarihler ve olayları tanımlayan yararlı bir giriş notu içerir). Cumhuriyetin ilk yılları zorluklar, hayal kırıklıkları ve aşağılanmalar getirir.
Silvio, Sordi gibi, büyük bir kalbi ve gümbürdeyen sesi olan yerli bir Romalı, tam olarak trajik bir figür değil. Ne de olsa bu bir komedi ve en cesur anlarında bile kahramanlıktan yoksun değil. Yüce bir haysiyet ve yorgun bir şefkat insanı olan Elena, bir Alman askerine demirle vurduğunda daha fazla cesaret gösteriyor ve belki de birlikte hayatlarının talihsizliğinden sağ çıkarken daha fazla metanet gösteriyor.
Bazıları Silvio’nun hatası. Bazıları Elena ve onun güçlü annesinin (Lina Valonghi), Silvio’yu gazetecilik ve siyasetten uzaklaştırarak, kendisinin hiç uygun olmadığı saygın bir mimarlık kariyerine doğru itmesinden sorumlu tutulabilir. Ancak sorunlarının ve komediye musallat olan acımasızlığının daha derin kaynağı, kendi geleneklerine ve değerlerine ihanet etmeye kararlı görünen bir toplumda yatmaktadır. Siyasi baskı, anlamsız tüketim ve sınıf ayrımlarının sağlamlaşması, Silvio’nun mutluluğunu tehdit etmek ve Elena’nın sevgisini ondan çalmak için birlik olur.
Sordi, patlama yıllarının en büyük İtalyan film yıldızlarından biriydi – Vittorio De Sica’nın dönemin çarpık değerleri üzerine kesin hicvi olan ‘Il Boom’da (1963) rol aldı – ancak bazıları gibi uluslararası alanda ün kazanmadı. yurttaşlar. Harika bir paradokstu: yabancılaşmış sıradan bir insan, ağırbaşlı bir soytarı, bir yandan modern materyalizm, diğer yandan feodalizm ve faşizmin kabuk bağlamış mirası tarafından tehdit edilen sıradan İtalyancılığın bir avatarı.
Bir erkek ya da bir film için başa çıkılması gereken çok şey var ve aynı hikayenin daha pürüzsüz, daha keskin bir versiyonu, merkezde farklı bir aktör, içe dönük, psikolojik olarak rafine bir oyuncu ile anlatılabilirdi. Ancak Sordi’nin role getirdiği uyumsuzluk, Risi’nin argümanı için esastır, yani Silvio, zamanının standartlarına uymuyor. Aynı zamanda hem çok büyük hem de çok alçakgönüllü, ihtiyaçlarında çok basit ve bunları ifade etme biçiminde çok inatçı.
Risi, Una Vita Difficile’den hemen sonra başrollerini Jean-Louis Trintignant ve Vittorio Gassman’ın paylaştığı ve uzun süredir bir klasik olarak kabul edilen bir sokak komedisi olan Il Sorpasso’yu çekti. Bu filmin orijinal İngilizce adı “The Easy Life” idi. Federico Fellini’nin “La Dolce Vita” (“Tatlı Hayat”) aynı dönemden kalmadır. çok fazla hayat! Tüm bu filmler, aynı anda geçmişle boğuşan ve şaşırtıcı bir geleceğe doğru yarışan bir ülkenin nefes darlığı ve yönelim bozukluğuyla nabız gibi atıyor. “Una Vita Difficile” onların toplumuna aittir. Aynı zamanda, çok eğlenmekle hiçbir ilgisi olmayan, eğlenceli bir kötü zaman, yazık bir parti olarak da duruyor.
Una Vita Zor
Oylanmamış. İtalyanca, altyazılı. Süre: 1 saat 58 dakika. Tiyatrolarda.
En bariz ve dokunaklı olanı, zamanın deneyimiyle ilgilidir: ayların nasıl geçtiği ve saatlerin nasıl akıp gittiği; hayatın nasıl bir anda değişip hiç değişmediği; umut pişmanlığa dönüşürken. Yönetmen Dino Risi’nin bilgeliğinin ve yaratıcılığının bir kanıtı olarak da hizmet edebilecek iki küçük unutulmaz anı düşünün.
Como Gölü yakınlarındaki eski bir değirmendeki erken bir sahnenin sonunda, kameranın bakışları, kullanılmayan bir yatağın üzerindeki kirişten sarkan sağlam bir prosciutto üzerinde donuyor. Resim kaybolur ve bir sonraki çekimde, şu anda bir ev sahibinin kızı olan Elena (Lea Massari) ve Silvio’nun (Sordi, çenesi geçici olarak sakallı) oturduğu yatağın üzerinde – jambondan geriye kalan tek şey – koparılmış bir kemik asılıdır. anti-faşist savaşçı. Et kesilip film bir araya getirilirken, kur yapma ve göz açıp kapayıncaya kadar tamamlama sırasında bütün bir aşk hikayesi gözler önüne serilir.
Birkaç yıl sonra savaş bittikten sonra Elena hamile ve solcu bir gazetede yazdığı Roma’da Silvio ile birlikte geçimini sağlıyor. Elena’nın kuzeydeki memleketinden bir aristokrat falancayla tanışırlar ve eski kralcı tarikata inananların ev sahipliği yaptığı resmi bir akşam yemeğine davet edilirler. Monarşiyi ortadan kaldıracak ve İtalya’yı bir cumhuriyet olarak kuracak olan referandum günüdür. Oylama sonucu haberi radyodan geldiğinde, kalıtsal seçkinlerin çeşitli üyeleri iştahlarını kaybederler ve masadan uzaklaşırlar, partideki tek monarşist olmayan Silvio ve Elena tabaklarını makarna ve köfte ile doldururlar. Parlak, demokratik bir geleceğe kadeh kaldırıyorlar.
Bazen tarih onların lehine döner: dağlarda aşk, yiğitlik ve selami; Başkentte demokrasi ve pappardelle. Ama türünün gerçek bir üstadından commedia all’italiana’nın mükemmel bir örneği olan filme boşuna A Difficult Life denilmiyor. Hiçbir şey planlandığı gibi gitmez ve Silvio’nun önlenemez neşesi, savaş sonrası İtalya’sının gelgitleri ve ters akıntılarıyla boy ölçüşemez. (Bu hafta Film Forum’da açılacak olan yeni restore edilmiş sürüm, önemli tarihler ve olayları tanımlayan yararlı bir giriş notu içerir). Cumhuriyetin ilk yılları zorluklar, hayal kırıklıkları ve aşağılanmalar getirir.
Silvio, Sordi gibi, büyük bir kalbi ve gümbürdeyen sesi olan yerli bir Romalı, tam olarak trajik bir figür değil. Ne de olsa bu bir komedi ve en cesur anlarında bile kahramanlıktan yoksun değil. Yüce bir haysiyet ve yorgun bir şefkat insanı olan Elena, bir Alman askerine demirle vurduğunda daha fazla cesaret gösteriyor ve belki de birlikte hayatlarının talihsizliğinden sağ çıkarken daha fazla metanet gösteriyor.
Bazıları Silvio’nun hatası. Bazıları Elena ve onun güçlü annesinin (Lina Valonghi), Silvio’yu gazetecilik ve siyasetten uzaklaştırarak, kendisinin hiç uygun olmadığı saygın bir mimarlık kariyerine doğru itmesinden sorumlu tutulabilir. Ancak sorunlarının ve komediye musallat olan acımasızlığının daha derin kaynağı, kendi geleneklerine ve değerlerine ihanet etmeye kararlı görünen bir toplumda yatmaktadır. Siyasi baskı, anlamsız tüketim ve sınıf ayrımlarının sağlamlaşması, Silvio’nun mutluluğunu tehdit etmek ve Elena’nın sevgisini ondan çalmak için birlik olur.
Sordi, patlama yıllarının en büyük İtalyan film yıldızlarından biriydi – Vittorio De Sica’nın dönemin çarpık değerleri üzerine kesin hicvi olan ‘Il Boom’da (1963) rol aldı – ancak bazıları gibi uluslararası alanda ün kazanmadı. yurttaşlar. Harika bir paradokstu: yabancılaşmış sıradan bir insan, ağırbaşlı bir soytarı, bir yandan modern materyalizm, diğer yandan feodalizm ve faşizmin kabuk bağlamış mirası tarafından tehdit edilen sıradan İtalyancılığın bir avatarı.
Bir erkek ya da bir film için başa çıkılması gereken çok şey var ve aynı hikayenin daha pürüzsüz, daha keskin bir versiyonu, merkezde farklı bir aktör, içe dönük, psikolojik olarak rafine bir oyuncu ile anlatılabilirdi. Ancak Sordi’nin role getirdiği uyumsuzluk, Risi’nin argümanı için esastır, yani Silvio, zamanının standartlarına uymuyor. Aynı zamanda hem çok büyük hem de çok alçakgönüllü, ihtiyaçlarında çok basit ve bunları ifade etme biçiminde çok inatçı.
Risi, Una Vita Difficile’den hemen sonra başrollerini Jean-Louis Trintignant ve Vittorio Gassman’ın paylaştığı ve uzun süredir bir klasik olarak kabul edilen bir sokak komedisi olan Il Sorpasso’yu çekti. Bu filmin orijinal İngilizce adı “The Easy Life” idi. Federico Fellini’nin “La Dolce Vita” (“Tatlı Hayat”) aynı dönemden kalmadır. çok fazla hayat! Tüm bu filmler, aynı anda geçmişle boğuşan ve şaşırtıcı bir geleceğe doğru yarışan bir ülkenin nefes darlığı ve yönelim bozukluğuyla nabız gibi atıyor. “Una Vita Difficile” onların toplumuna aittir. Aynı zamanda, çok eğlenmekle hiçbir ilgisi olmayan, eğlenceli bir kötü zaman, yazık bir parti olarak da duruyor.
Una Vita Zor
Oylanmamış. İtalyanca, altyazılı. Süre: 1 saat 58 dakika. Tiyatrolarda.