Sakamoto, Eylül 2022'de konseri bir haftadan fazla bir süre boyunca filme aldı. Sakamoto ve filmin yönetmeni oğlu Neo Sora, ışıklandırmanın nasıl değişeceğini gösteren storyboard'lar da dahil olmak üzere filmin görünümünü dikkatlice tasarladılar. Bu, sabahın öğleden sonraya ve akşama dönüşmesi sırasında ışıktaki değişimin bir tür tek renkli temsilidir. Sonunda Sakamoto, sol omzunun üzerinden parlayan ayın yerini alan bir ışıkla, mürekkep gibi karanlıkta oynuyor gibi görünüyor.
Zamanın geçişini çağrıştırmaya yönelik bu ilginin nedeni basit: Sakamoto günlerinin sayılı olduğunu biliyordu. 2014 yılında kendisine gırtlak kanseri teşhisi konuldu. İyileşmesi 2018 yapımı “Ryuichi Sakamoto: Coda” filminde belgelendi ancak kendisine 2021'de rektum kanseri teşhisi konuldu. Mart 2023'te, “Opus”u çektikten yaklaşık altı ay sonra, 71 yaşında öldü.
Filmin çoğunda Sakamoto gözle görülür şekilde etkilenmiyor. Piyano çalmak göründüğünden daha zahmetlidir, ancak Sakamoto'nun yüzü çoğunlukla saf bir neşe gösterir; bu notaları derlemiş olmanın ve onlardan yeniden keyif alabilmenin ayrıcalığıyla canlanmış bir mutluluk. Ancak bir anda, filmin yaklaşık yarısına doğru, belirli bir pasajı hatırlamakta zorlanıyor ve bitkin olduğunu mırıldanıyor. Görünüşte mükemmel bir performansın birdenbire yanılma payına sahip olması bir an için şaşırtıcıdır. Bunun zor ve yorucu olduğunu anlıyoruz; bir haftaya sığdırılmış bir ömür boyu iş.
Müzik seçimine, Sakamoto'nun daha önce solo piyano düzenlemeleri olarak icra etmediği “The Uğultulu Tepeler” (1992 filminin teması olarak bestelenmiştir) gibi bazı parçalar da dahildir. İlk kez Sakamoto'nun grubu Yellow Magic Orchestra'nın 1978'deki ilk synth-pop albümünden bir single olarak çıkan “Tong Poo” gibi eski şarkıların yeni düzenlemeleri var. Sakamoto'nun David Bowie'yle birlikte rol aldığı 1983 yapımı film için bestelenen “Mutlu Noeller Bay Lawrence” gibi tanıdık favoriler de var.
Ama benim için “Opus”un konusu şarkılar değil. Kamera çalışması, performans, ışık ve müzik, tek tek parçalarından daha büyük bir şey yaratmak için bir araya geliyor. Sakamoto'nun kuyruklu piyanoda farklı amaçlara hizmet eden ve tamamı notanın canlılığını ve tınısını değiştirmek için tasarlanmış pedalları kullanması işitilebilir bir unsurdur.
Zamanın geçişini çağrıştırmaya yönelik bu ilginin nedeni basit: Sakamoto günlerinin sayılı olduğunu biliyordu. 2014 yılında kendisine gırtlak kanseri teşhisi konuldu. İyileşmesi 2018 yapımı “Ryuichi Sakamoto: Coda” filminde belgelendi ancak kendisine 2021'de rektum kanseri teşhisi konuldu. Mart 2023'te, “Opus”u çektikten yaklaşık altı ay sonra, 71 yaşında öldü.
Filmin çoğunda Sakamoto gözle görülür şekilde etkilenmiyor. Piyano çalmak göründüğünden daha zahmetlidir, ancak Sakamoto'nun yüzü çoğunlukla saf bir neşe gösterir; bu notaları derlemiş olmanın ve onlardan yeniden keyif alabilmenin ayrıcalığıyla canlanmış bir mutluluk. Ancak bir anda, filmin yaklaşık yarısına doğru, belirli bir pasajı hatırlamakta zorlanıyor ve bitkin olduğunu mırıldanıyor. Görünüşte mükemmel bir performansın birdenbire yanılma payına sahip olması bir an için şaşırtıcıdır. Bunun zor ve yorucu olduğunu anlıyoruz; bir haftaya sığdırılmış bir ömür boyu iş.
Müzik seçimine, Sakamoto'nun daha önce solo piyano düzenlemeleri olarak icra etmediği “The Uğultulu Tepeler” (1992 filminin teması olarak bestelenmiştir) gibi bazı parçalar da dahildir. İlk kez Sakamoto'nun grubu Yellow Magic Orchestra'nın 1978'deki ilk synth-pop albümünden bir single olarak çıkan “Tong Poo” gibi eski şarkıların yeni düzenlemeleri var. Sakamoto'nun David Bowie'yle birlikte rol aldığı 1983 yapımı film için bestelenen “Mutlu Noeller Bay Lawrence” gibi tanıdık favoriler de var.
Ama benim için “Opus”un konusu şarkılar değil. Kamera çalışması, performans, ışık ve müzik, tek tek parçalarından daha büyük bir şey yaratmak için bir araya geliyor. Sakamoto'nun kuyruklu piyanoda farklı amaçlara hizmet eden ve tamamı notanın canlılığını ve tınısını değiştirmek için tasarlanmış pedalları kullanması işitilebilir bir unsurdur.