Rihanna, Pazar gecesi Arizona, Glendale’deki State Farm Stadyumu’nda Super Bowl LVII’nin orta sahnesinden indikten kısa bir süre sonra, temsilcisi performansının önerdiği şeyi doğruladı: Şarkıcı ikinci çocuğuna hamile.
Hamileliğin gösterdiği gibi Beyoncé’nin 2011 MTV Video Müzik Ödülleri’ndeki göbeğinin teatral seviyesinde değildi ama geçen yıl ilk çocuğunu doğuran Rihanna için yine de bir yumruktu – belki de tek jestti. az önce verdiği şovu gölgede bırakabilir ve yeniden yapabilirdi.
Rihanna, 2016’daki “Anti”den bu yana bir albüm çıkarmadı ve ateşli hayran kitlesindeki birçok kişi, onun bu yılki Super Bowl’da performans gösterme isteğini, müziğe dönüşünün yakın olabileceğinin bir işareti olarak gördü. Belki yeni bir single ya da yeni bir albüm ya da belki bir turne duyurusu yapacaktı.
Bunun yerine, tüm bu kolektif beklentiye rağmen, odaklanacak başka şeyleri olduğunu iddia etmek için pop müziğin en büyük sahnelerinden birinin avantajını kullandı: geri dönmesi gereken bir ev hayatı. Yani sahnedeki gerçek performansı biraz yorgun olsa da, odaklanılması gereken daha önemli şeyler vardı.
13 dakika içinde, Rihanna gelişigüzel bir şekilde 12 hit parçanın, çok fazla kabartma veya bombalama gerektirmeyen iyi bilinen şarkıların parçalarını çaldı. En yakın geldiği yer, setin yarısından hemen sonraki frisson, küstahlık, otorite ve momentumdu.
Hoparlörlerden “All of the Lights”ın tanıdık korna salvosundan kısa bir süre sonra, Rihanna sağ eliyle dansçılarından birinin uzattığı elinden bir pudra kompaktı aldı ve Fenty Beauty’ye bir selam olarak iki damla pudra sürdü. Son yıllarda bunu müzikten daha profesyonel bir odak haline getiren ve mikrofonu başka bir dansçının sol eliyle tutmadan önce geri veren.
Daha sonra, geçen yılın sonlarında anti-Semitik yorumları onu bir dışlanmış bırakan Ye (eski adıyla Kanye West) ile on yıllık bir işbirliği olan “All of the Lights” dizisine başladı. Bu şarkıyı hemen Ye (ve Jay-Z) ile başka bir işbirliği olan “Run This Town” ile takip etti.
Hızlı bir kozmetik reklamı mı? Güvenli. Güç durumdaki bir meslektaş için üstü kapalı bir destek beyanı mı? Neden. 21. yüzyılın belirleyici pop hit yapımcılarından biri olan Rihanna, Super Bowl’a, Super Bowl’un ona ihtiyaç duyduğundan daha az ihtiyaç duyuyor ve performansı, yeterince şey yapma konusunda bir ustalık sınıfıydı. O, pek çok insanın kişisel yaşamları söz konusu olduğunda profesyonel taahhütlerine nasıl yaklaştığını ele aldı: Göreve bağlı, kolayca heyecanlanan, biraz bitkin, açıları çok az değiştirmeye hevesli.
Kayıtsızlık kraliçesi Rihanna, Pazar gecesi 50 yarda çizgisinin üzerinde süzülen bir sahnede (Yes Saint Pablo Tour 2016’dan uyarlanan bir jest) “Bitch Better Have My Money” şarkısını söyleyerek ilk kez sahneye çıktı. Manevra yapmasını sınırlayan platforma bağlıydı, ancak yere indiğinde bile dansı fazla vurgulamadı, bunun yerine 100’den fazla dansçının ortasında durmadan mahkemede durdu, hareketlerini paylaştı ama asla onları aşamadı. “Çalışma” sırasında onları bir öğretmenmiş gibi yönlendirdi, hareketleri seslendirdi ama onlara katılmadı.
Rihanna’nın hitleri çoktur – Billboard Hot 100’de 60’tan fazla listelenmiştir – ve çok çeşitlidir. Ancak çok sevilen bir düzine şarkının bu kolay giden revizyonunda gerçek bir tematik çizgi yoktu. Çoğunlukla kataloğunun yüksek tempolu tarafına eğildi – “Nerelerdeydin”, “(Dünyada) Tek Kız” – “İş” ve “Kaba Oğlan” da Karayip mirasına selam vererek. Setin sonunda, melodramı duygudan çok önceleyen büyük ölçekli, tek kelimelik hit şarkıları “Umbrella” ve “Diamonds”u vurguladı.
Rihanna pek çok şeydir – genç bir anne, moda ve kozmetik alanında bir milyarder, kapsamlı bir kataloğa sahip inanılmaz derecede güvenilir bir pop yıldızı. Ama o güncel bir hit yapımcısı değil. Ve 2016’dan beri bu büyüklükte bir şov yapmamıştı.
Super Bowl, pazarlamasında, yıllardır en görünür performansını elde etmenin ne kadar büyük bir darbe olduğunu pekiştirdi. Reklamlar sırasında, Apple Music’ten Ebro Darden uğursuzca, “Bekleme. neredeyse. Üstünde.”
Esasen, olay onun performansıydı. Olay olaydı. İşbirliğinin sıklığına ve gücüne rağmen konuk yoktu. Bir moda mucidi olarak görülmesine rağmen kostüm değişikliği olmadı – tamamen kırmızı bir kıyafet giydi, baştan sona katmanları çıkarıp ekledi.
Performans kısa ve aceleci olmasına rağmen, yine de yavaş hissettiriyordu. Ton veya enerjide çok az değişiklik vardı, hafif temalı set listesine estetik göndermeler yoktu. Bu, yeni coşkuları ateşlemek için değil, eski zevk merkezlerini tetiklemek için tasarlanmış bir rutindi – kaçınılmaz sonucun bir zaferi.
Rihanna’nın performans göstermesi, NFL’nin tartışmalarını yazmada – veya gerçekleştirmede – ne kadar başarılı olduğunun bir kanıtıdır. NFL’nin Colin Kaepernick’in aktivizmine tepkisine yanıt olarak, dünyanın en büyük sahnelerinden birinde yer almayı politik hissettiren bir dönem olan 2019’da Super Bowl’da performans sergilemeyi reddetti. Ancak Jay-Z’nin sonraki yıllarda ligdeki Roc Nation katılımı, devre arası şovunu hem müzikal hem de sosyokültürel olarak yeniden şekillendirdi.
Eğlence açısından bakıldığında, bu en iyisiydi. Ve Rihanna için devre arası, başarılarının kapsamıyla orantılı bir kilometre taşıdır. Ancak şovu açıkça politik değildi ve hatta özellikle hit şarkılarını kutluyordu. Bunun yerine, bir tür yer tutucu görevi gördü. Performans için geldi, evet. Ama ilgilenmesi gereken daha acil meseleleri de var.
Hamileliğin gösterdiği gibi Beyoncé’nin 2011 MTV Video Müzik Ödülleri’ndeki göbeğinin teatral seviyesinde değildi ama geçen yıl ilk çocuğunu doğuran Rihanna için yine de bir yumruktu – belki de tek jestti. az önce verdiği şovu gölgede bırakabilir ve yeniden yapabilirdi.
Rihanna, 2016’daki “Anti”den bu yana bir albüm çıkarmadı ve ateşli hayran kitlesindeki birçok kişi, onun bu yılki Super Bowl’da performans gösterme isteğini, müziğe dönüşünün yakın olabileceğinin bir işareti olarak gördü. Belki yeni bir single ya da yeni bir albüm ya da belki bir turne duyurusu yapacaktı.
Bunun yerine, tüm bu kolektif beklentiye rağmen, odaklanacak başka şeyleri olduğunu iddia etmek için pop müziğin en büyük sahnelerinden birinin avantajını kullandı: geri dönmesi gereken bir ev hayatı. Yani sahnedeki gerçek performansı biraz yorgun olsa da, odaklanılması gereken daha önemli şeyler vardı.
13 dakika içinde, Rihanna gelişigüzel bir şekilde 12 hit parçanın, çok fazla kabartma veya bombalama gerektirmeyen iyi bilinen şarkıların parçalarını çaldı. En yakın geldiği yer, setin yarısından hemen sonraki frisson, küstahlık, otorite ve momentumdu.
Hoparlörlerden “All of the Lights”ın tanıdık korna salvosundan kısa bir süre sonra, Rihanna sağ eliyle dansçılarından birinin uzattığı elinden bir pudra kompaktı aldı ve Fenty Beauty’ye bir selam olarak iki damla pudra sürdü. Son yıllarda bunu müzikten daha profesyonel bir odak haline getiren ve mikrofonu başka bir dansçının sol eliyle tutmadan önce geri veren.
Daha sonra, geçen yılın sonlarında anti-Semitik yorumları onu bir dışlanmış bırakan Ye (eski adıyla Kanye West) ile on yıllık bir işbirliği olan “All of the Lights” dizisine başladı. Bu şarkıyı hemen Ye (ve Jay-Z) ile başka bir işbirliği olan “Run This Town” ile takip etti.
Hızlı bir kozmetik reklamı mı? Güvenli. Güç durumdaki bir meslektaş için üstü kapalı bir destek beyanı mı? Neden. 21. yüzyılın belirleyici pop hit yapımcılarından biri olan Rihanna, Super Bowl’a, Super Bowl’un ona ihtiyaç duyduğundan daha az ihtiyaç duyuyor ve performansı, yeterince şey yapma konusunda bir ustalık sınıfıydı. O, pek çok insanın kişisel yaşamları söz konusu olduğunda profesyonel taahhütlerine nasıl yaklaştığını ele aldı: Göreve bağlı, kolayca heyecanlanan, biraz bitkin, açıları çok az değiştirmeye hevesli.
Kayıtsızlık kraliçesi Rihanna, Pazar gecesi 50 yarda çizgisinin üzerinde süzülen bir sahnede (Yes Saint Pablo Tour 2016’dan uyarlanan bir jest) “Bitch Better Have My Money” şarkısını söyleyerek ilk kez sahneye çıktı. Manevra yapmasını sınırlayan platforma bağlıydı, ancak yere indiğinde bile dansı fazla vurgulamadı, bunun yerine 100’den fazla dansçının ortasında durmadan mahkemede durdu, hareketlerini paylaştı ama asla onları aşamadı. “Çalışma” sırasında onları bir öğretmenmiş gibi yönlendirdi, hareketleri seslendirdi ama onlara katılmadı.
Rihanna’nın hitleri çoktur – Billboard Hot 100’de 60’tan fazla listelenmiştir – ve çok çeşitlidir. Ancak çok sevilen bir düzine şarkının bu kolay giden revizyonunda gerçek bir tematik çizgi yoktu. Çoğunlukla kataloğunun yüksek tempolu tarafına eğildi – “Nerelerdeydin”, “(Dünyada) Tek Kız” – “İş” ve “Kaba Oğlan” da Karayip mirasına selam vererek. Setin sonunda, melodramı duygudan çok önceleyen büyük ölçekli, tek kelimelik hit şarkıları “Umbrella” ve “Diamonds”u vurguladı.
Rihanna pek çok şeydir – genç bir anne, moda ve kozmetik alanında bir milyarder, kapsamlı bir kataloğa sahip inanılmaz derecede güvenilir bir pop yıldızı. Ama o güncel bir hit yapımcısı değil. Ve 2016’dan beri bu büyüklükte bir şov yapmamıştı.
Super Bowl, pazarlamasında, yıllardır en görünür performansını elde etmenin ne kadar büyük bir darbe olduğunu pekiştirdi. Reklamlar sırasında, Apple Music’ten Ebro Darden uğursuzca, “Bekleme. neredeyse. Üstünde.”
Esasen, olay onun performansıydı. Olay olaydı. İşbirliğinin sıklığına ve gücüne rağmen konuk yoktu. Bir moda mucidi olarak görülmesine rağmen kostüm değişikliği olmadı – tamamen kırmızı bir kıyafet giydi, baştan sona katmanları çıkarıp ekledi.
Performans kısa ve aceleci olmasına rağmen, yine de yavaş hissettiriyordu. Ton veya enerjide çok az değişiklik vardı, hafif temalı set listesine estetik göndermeler yoktu. Bu, yeni coşkuları ateşlemek için değil, eski zevk merkezlerini tetiklemek için tasarlanmış bir rutindi – kaçınılmaz sonucun bir zaferi.
Rihanna’nın performans göstermesi, NFL’nin tartışmalarını yazmada – veya gerçekleştirmede – ne kadar başarılı olduğunun bir kanıtıdır. NFL’nin Colin Kaepernick’in aktivizmine tepkisine yanıt olarak, dünyanın en büyük sahnelerinden birinde yer almayı politik hissettiren bir dönem olan 2019’da Super Bowl’da performans sergilemeyi reddetti. Ancak Jay-Z’nin sonraki yıllarda ligdeki Roc Nation katılımı, devre arası şovunu hem müzikal hem de sosyokültürel olarak yeniden şekillendirdi.
Eğlence açısından bakıldığında, bu en iyisiydi. Ve Rihanna için devre arası, başarılarının kapsamıyla orantılı bir kilometre taşıdır. Ancak şovu açıkça politik değildi ve hatta özellikle hit şarkılarını kutluyordu. Bunun yerine, bir tür yer tutucu görevi gördü. Performans için geldi, evet. Ama ilgilenmesi gereken daha acil meseleleri de var.