Olivia Dean, ilk albümü Messy için kolayca yolunda kalabilirdi. Pürüzsüz İngiliz pop-soul’unda bir kariyere doğru ilerliyor. O kremsi, cazibeli bir şarkıcı ve klasik mısra-nakarat-köprü şarkı yazımına dayanan yürek burkan ama dirençli bir söz yazarı.
24 yaşındaki Dean, 2018’den beri şarkılar yayınlıyor – bu, ilk albümünün bir girişten çok bir dönüm noktası gibi hissettirmesine yetecek kadar uzun. Neyi doğru yaptığını onaylıyor; aynı zamanda yeni olasılıklar talep ediyor.
Guyanalı-Jamaikalı bir anne ve İngiliz bir babanın çocuğu olarak Londra’da doğdu, babasının plak koleksiyonundan müzikler aldı. (Göbek adı Lauryn Hill’den sonra Lauryn’dir.) Bir gospel korosunda şarkı söyledi ve müzikal tiyatro dersleri aldı. Ve Amy Winehouse, Adele, Leona Lewis, Raye, Jessie J ve Imogen Heap gibi Dean de yıldız yapan BRIT Sahne Sanatları Okulu’na katılacak kadar genç yetenek sergiledi.
Diğer yeni gelenler gibi Dean de 2019’da Rudimental ile “Adrenaline” şarkısını seslendirirken elektronik bir gösteriyle şarkı söyleyerek dikkatleri üzerine çekti. Zaten kendi şarkıları üzerinde işbirlikçilerle çalıştı. Bir dizi EP yayını ve iki milyon Spotify takipçisi ile Dean’in artık Elton John da dahil olmak üzere Glastonbury Festival 2023’te performans sergilemeye yetecek kadar hayranı var.
“Dağınık”, Dean’in pop-soul yetkinliğini açıkça ortaya koyuyor. 2020’de yayınladığı, on milyonlarca kez dinlenen ve “Messy”de yeniden çıkan “The Hardest Part” şarkısında klasik Memphis ruhuna zarif bir elektronik ışıltı getiriyor. (Ayrıca Leon Bridges ile dizeleri değiştirdiği bir remix yayınladı.) Şarkı, pişmanlık ve rahatlamayla birlikte, onun bir ergenlik aşkını geride bıraktığının farkına varmasıyla ilgili. “Son zamanlarda tanımadığın birine dönüştüm,” diye şarkı söylüyor. “Onu sevme şansın vardı ama görünüşe göre sevmiyorsun.”
Albüm aynı zamanda, delicesine aşık olmaya teslim olmayla ilgili pelüş iplerle dolu bir balad olan “Dive” ile ruh işçiliğini sergiliyor. Bas-çek melodisi, Dean’in bariz rol modellerinden biri olan Winehouse’un etkisini gösteriyor. Ancak Dean’in şarkılarında Winehouse’un kara mizahından çok pozitif düşünceye ve kişisel bakıma odaklanma eğilimindedir.
Başka bir retro ruhlu şarkı, Motown benzeri, çıngırak tonlu “Ladies Room”, belirgin bir şekilde Motown sonrası bir fikir sunuyor: Bir çiftin parçası olsa bile, bir kadının bağımsızlık ve kendine zaman ayırma hakkı vardır. “Etrafında olmayı seviyorum / Ama bazen biraz boşluğa ihtiyacım var” diye açıklıyor.
Dean pop-soul’dan vazgeçmezken, “Messy” kararlılıkla diğer yolları dener. Biraz kusurlu olduğunu kabul eden ve “Ben senin tarafındayım” vurgusu yapan başlık parçası, düşük kaliteli gitar ve piyano ve hayaletimsi sesler ve seslerle psych-folk’a yaklaşıyor. “No Man”, elektronik perküsyon ve kederli yaylılar üzerine yerleştirilmiş karamsar, zaman atlamalı bir baladda duygusal olarak uzak bir partnerden yakınıyor. Albümü, sıradan tıngırdatmayı ses kodlayıcıyla işlenmiş vokal armonilerle harmanlayan “UFO” ile açarken, Dean bir uzaylıyı oynuyor: “İnmek için biraz ihtiyacım var / Dünyevi Ellerinize düşebilirim.”
Şarkı yazımı, albüm boyunca eski kalıyor: basit melodiler ve sözler, net yapılar, atlama yok, hatta konuk bir rapçi bile yok. Ve Dean’in şarkıları gönül meselelerine odaklanırken, albümü kendi açık kimliğini beyan ederek bitiriyor.
“Carmen”, şimdi Windrush kuşağı olarak bilinen Karayip göçmen dalgasının bir parçası olarak Guyana’dan İngiltere’ye gelen Dean’in büyükannesine saygı duruşunda bulunuyor. Karışımda çelik davullar ve karnaval kornaları ile mutlu bir yürüyüş. Dean, “Birinin anavatanında nasıl ev yapılacağını bilmenin yolu yok,” diye şarkı söylüyor. “Bir soy ağacını nakledin / Ve bunun bir parçası bende büyüdü.” Şarkı, albümdeki diğer her şey kadar gösterişli. Ama aynı zamanda biraz daha kişisel olmaya da hazır.
Olivia Dekan
“Kaotik”
(Ada)
24 yaşındaki Dean, 2018’den beri şarkılar yayınlıyor – bu, ilk albümünün bir girişten çok bir dönüm noktası gibi hissettirmesine yetecek kadar uzun. Neyi doğru yaptığını onaylıyor; aynı zamanda yeni olasılıklar talep ediyor.
Guyanalı-Jamaikalı bir anne ve İngiliz bir babanın çocuğu olarak Londra’da doğdu, babasının plak koleksiyonundan müzikler aldı. (Göbek adı Lauryn Hill’den sonra Lauryn’dir.) Bir gospel korosunda şarkı söyledi ve müzikal tiyatro dersleri aldı. Ve Amy Winehouse, Adele, Leona Lewis, Raye, Jessie J ve Imogen Heap gibi Dean de yıldız yapan BRIT Sahne Sanatları Okulu’na katılacak kadar genç yetenek sergiledi.
Diğer yeni gelenler gibi Dean de 2019’da Rudimental ile “Adrenaline” şarkısını seslendirirken elektronik bir gösteriyle şarkı söyleyerek dikkatleri üzerine çekti. Zaten kendi şarkıları üzerinde işbirlikçilerle çalıştı. Bir dizi EP yayını ve iki milyon Spotify takipçisi ile Dean’in artık Elton John da dahil olmak üzere Glastonbury Festival 2023’te performans sergilemeye yetecek kadar hayranı var.
“Dağınık”, Dean’in pop-soul yetkinliğini açıkça ortaya koyuyor. 2020’de yayınladığı, on milyonlarca kez dinlenen ve “Messy”de yeniden çıkan “The Hardest Part” şarkısında klasik Memphis ruhuna zarif bir elektronik ışıltı getiriyor. (Ayrıca Leon Bridges ile dizeleri değiştirdiği bir remix yayınladı.) Şarkı, pişmanlık ve rahatlamayla birlikte, onun bir ergenlik aşkını geride bıraktığının farkına varmasıyla ilgili. “Son zamanlarda tanımadığın birine dönüştüm,” diye şarkı söylüyor. “Onu sevme şansın vardı ama görünüşe göre sevmiyorsun.”
Albüm aynı zamanda, delicesine aşık olmaya teslim olmayla ilgili pelüş iplerle dolu bir balad olan “Dive” ile ruh işçiliğini sergiliyor. Bas-çek melodisi, Dean’in bariz rol modellerinden biri olan Winehouse’un etkisini gösteriyor. Ancak Dean’in şarkılarında Winehouse’un kara mizahından çok pozitif düşünceye ve kişisel bakıma odaklanma eğilimindedir.
Başka bir retro ruhlu şarkı, Motown benzeri, çıngırak tonlu “Ladies Room”, belirgin bir şekilde Motown sonrası bir fikir sunuyor: Bir çiftin parçası olsa bile, bir kadının bağımsızlık ve kendine zaman ayırma hakkı vardır. “Etrafında olmayı seviyorum / Ama bazen biraz boşluğa ihtiyacım var” diye açıklıyor.
Dean pop-soul’dan vazgeçmezken, “Messy” kararlılıkla diğer yolları dener. Biraz kusurlu olduğunu kabul eden ve “Ben senin tarafındayım” vurgusu yapan başlık parçası, düşük kaliteli gitar ve piyano ve hayaletimsi sesler ve seslerle psych-folk’a yaklaşıyor. “No Man”, elektronik perküsyon ve kederli yaylılar üzerine yerleştirilmiş karamsar, zaman atlamalı bir baladda duygusal olarak uzak bir partnerden yakınıyor. Albümü, sıradan tıngırdatmayı ses kodlayıcıyla işlenmiş vokal armonilerle harmanlayan “UFO” ile açarken, Dean bir uzaylıyı oynuyor: “İnmek için biraz ihtiyacım var / Dünyevi Ellerinize düşebilirim.”
Şarkı yazımı, albüm boyunca eski kalıyor: basit melodiler ve sözler, net yapılar, atlama yok, hatta konuk bir rapçi bile yok. Ve Dean’in şarkıları gönül meselelerine odaklanırken, albümü kendi açık kimliğini beyan ederek bitiriyor.
“Carmen”, şimdi Windrush kuşağı olarak bilinen Karayip göçmen dalgasının bir parçası olarak Guyana’dan İngiltere’ye gelen Dean’in büyükannesine saygı duruşunda bulunuyor. Karışımda çelik davullar ve karnaval kornaları ile mutlu bir yürüyüş. Dean, “Birinin anavatanında nasıl ev yapılacağını bilmenin yolu yok,” diye şarkı söylüyor. “Bir soy ağacını nakledin / Ve bunun bir parçası bende büyüdü.” Şarkı, albümdeki diğer her şey kadar gösterişli. Ama aynı zamanda biraz daha kişisel olmaya da hazır.
Olivia Dekan
“Kaotik”
(Ada)