“Ve bunun kötü olduğunu söylememek,” diye devam ediyor. “Herkesin kendi yolculuğu vardır. Etrafımda kendimi sanatla besleme cesaretini veren bir grup adama sahip olduğum için yeterince şanslıydım, mahallemdeki sokak kedileri, beni sanatçı olmaya iten Dave miydi, öyle miydi? projeler Nickerson Bahçeleri. Her zaman kendim olmama izin verildi.”
Kendrick ve Dave, onlar için 20’li yaşların ortasındayken, neredeyse evde olduklarını bildikleri bir dönüm noktasını paylaşırlar.
TDE’deki ilk resmi albümleri olan “Section.80″den bir şarkı olan “HiiiPower”ın videosunu düzenlemek için oğulları Fredo’nun evine gittiler. Fredo videoyu çekti ve düzenlemesi gerekiyordu ama görevleri yapmak zorundaydılar. Dave, “Onlara böyle olması gerektiğini ve bizi duymayacaklarını söyledik” diyor. ‘Hayır, böyle olması lazım’ diyorlar. Yani sadece ben ve Kendrick ‘Hayır, biz böyle yapıyoruz’ diye düşünüyorduk.” Oğulları tükendiğinde, Dave ondan ona nasıl kesileceğini öğretmesini istedi. İki saat, beş, on. O ve Kendrick devam ettiler çünkü işleri her şeyin mükemmel olduğundan emin olmaktı çünkü geçim kaynaklarını başka birinin ellerine bırakamıyorlardı.
Kendrick tarihe geri döner. “Kendini zanaata bu kadar adamış, onlarla oturup videoyu kendileri düzenlemeye istekli birini görmek, bana sadece onun ne tür bir iş adamı olduğunu değil, aynı zamanda ne tür bir dostluk ve hangileri olduğunu da öğrenmemi sağlıyor.” inandığı bir şey için sahip olduğu özveri. benim şarkımdı Onun şarkısı değil. Turneye çıkacağım, bu şarkıyı çalacağım ve milyonlarca dolar kazanacağım. Böylece her gün orada oturup bunu yapmaya istekliydi, bu bana haber verdi. Tamam, bu birlikte olmak istediğin bir kişi. O noktada bir çek düşünmeden seninle işi gerçekten mahvetmek onun çıkarına. Sadece yaratıcı olmayı ve en iyisi olmayı düşündük ve o günden itibaren her şey bu hale geldi.”
Karanlık alacakaranlık altında ve Old Smoke’un vasatın altındaki drenaj sisteminin göstergesi olan yağmurlu sokaklardan Saatchi Galerisi’ne gidiyoruz. Yönetmen bizi, küratörlüğünü sanat eleştirmeni Antwaun Sargent’ın yaptığı “Yeni Siyah Öncü” başlıklı bir fotoğraf sergisinin bulunduğu ikinci kata götürüyor. Sergi olağanüstü, çarpıcı paletlerle boyanmış duvarlara karşı hepsi siyah konularla dikkat çekici fotoğraflardan sonra fotoğraf: soluk sarı, kraliyet mavisi, fuşya, ten rengi.
Prada naylon ceket, indigo kargo pantolon ve parlak sarı bir süveter giyen Dave, zamanının çoğunu boyalı bir kamyonun önünde poz veren genç bir kadının Kwabena Sekyi Appiah-nti portresini inceleyerek geçiriyor. Görmek için Kendrick’i arar. “Arka plana bak,” diyor heyecanla, model bize bakarken görüntüyü doyuran zengin pas tonlarına işaret ediyor. Dave bana Charles Simic’in yazdığı bir şeyi düşündürdü: “Gözlemci göz dünyayı gizemli kılar.” Onu ve Kendrick’i bu odada meraklı, etkilenmiş, referanslar seçip aktarırken görmek duygulandırıcı. Evet, Kendrick KEÇİ ve Dave’in kendisi de başarılı bir sanatçı ama onlar aynı zamanda siyah erkekler, en küçük erkek kardeşlerimle aynı yaştalar. Tanıştıktan kısa bir süre sonra Kendrick bana Portland, Oregon’da büyümenin nasıl bir şey olduğunu sordu ve Los Angeles’ta olan her şeyin 20 dakika sonra benim memleketimde olduğu şeklinde şaka yaptım. Bu da aslında aynı dünyadan olduğumuz anlamına geliyordu. Ve yine de burada, göletin diğer tarafındayız, siyahlarla ve siyahlarla yapılan sanata hayranlıkla bakıyoruz. Bize bak sevgili Langston, ertelenen hayallerin ötesinde yaşıyoruz.
Daha sonra bir Asya-İtalyan restoranı olan Novikov’un loş yemek salonunda köşedeki bir masaya oturuyoruz. Restoran tıklım tıklım ve eğilmemizi gerektiren bir desibel seviyesinde. O kadar yakından Kendrick’in gözlerini fark ettim. Aynı anda nasıl hem var hem de uzak görünüyorlar; İkisi de ana odaklandı ve işledi. Kendrick’le ilgili o gözler ruha açılan penceredir olayının hiçbiri. Aslında, tam tersinin modelleri olabilirler: çok az ifşa ile veya hiç açıklama olmadan gözler tamamen açık. Bana bir tür kalkan ve insanların ondan paylaşabileceğinden daha fazlasını istemesine neden olan gizemi teşvik etmenin bir yolu olarak geliyorlar.
Kendrick ve Dave, onlar için 20’li yaşların ortasındayken, neredeyse evde olduklarını bildikleri bir dönüm noktasını paylaşırlar.
TDE’deki ilk resmi albümleri olan “Section.80″den bir şarkı olan “HiiiPower”ın videosunu düzenlemek için oğulları Fredo’nun evine gittiler. Fredo videoyu çekti ve düzenlemesi gerekiyordu ama görevleri yapmak zorundaydılar. Dave, “Onlara böyle olması gerektiğini ve bizi duymayacaklarını söyledik” diyor. ‘Hayır, böyle olması lazım’ diyorlar. Yani sadece ben ve Kendrick ‘Hayır, biz böyle yapıyoruz’ diye düşünüyorduk.” Oğulları tükendiğinde, Dave ondan ona nasıl kesileceğini öğretmesini istedi. İki saat, beş, on. O ve Kendrick devam ettiler çünkü işleri her şeyin mükemmel olduğundan emin olmaktı çünkü geçim kaynaklarını başka birinin ellerine bırakamıyorlardı.
Kendrick tarihe geri döner. “Kendini zanaata bu kadar adamış, onlarla oturup videoyu kendileri düzenlemeye istekli birini görmek, bana sadece onun ne tür bir iş adamı olduğunu değil, aynı zamanda ne tür bir dostluk ve hangileri olduğunu da öğrenmemi sağlıyor.” inandığı bir şey için sahip olduğu özveri. benim şarkımdı Onun şarkısı değil. Turneye çıkacağım, bu şarkıyı çalacağım ve milyonlarca dolar kazanacağım. Böylece her gün orada oturup bunu yapmaya istekliydi, bu bana haber verdi. Tamam, bu birlikte olmak istediğin bir kişi. O noktada bir çek düşünmeden seninle işi gerçekten mahvetmek onun çıkarına. Sadece yaratıcı olmayı ve en iyisi olmayı düşündük ve o günden itibaren her şey bu hale geldi.”
Karanlık alacakaranlık altında ve Old Smoke’un vasatın altındaki drenaj sisteminin göstergesi olan yağmurlu sokaklardan Saatchi Galerisi’ne gidiyoruz. Yönetmen bizi, küratörlüğünü sanat eleştirmeni Antwaun Sargent’ın yaptığı “Yeni Siyah Öncü” başlıklı bir fotoğraf sergisinin bulunduğu ikinci kata götürüyor. Sergi olağanüstü, çarpıcı paletlerle boyanmış duvarlara karşı hepsi siyah konularla dikkat çekici fotoğraflardan sonra fotoğraf: soluk sarı, kraliyet mavisi, fuşya, ten rengi.
Prada naylon ceket, indigo kargo pantolon ve parlak sarı bir süveter giyen Dave, zamanının çoğunu boyalı bir kamyonun önünde poz veren genç bir kadının Kwabena Sekyi Appiah-nti portresini inceleyerek geçiriyor. Görmek için Kendrick’i arar. “Arka plana bak,” diyor heyecanla, model bize bakarken görüntüyü doyuran zengin pas tonlarına işaret ediyor. Dave bana Charles Simic’in yazdığı bir şeyi düşündürdü: “Gözlemci göz dünyayı gizemli kılar.” Onu ve Kendrick’i bu odada meraklı, etkilenmiş, referanslar seçip aktarırken görmek duygulandırıcı. Evet, Kendrick KEÇİ ve Dave’in kendisi de başarılı bir sanatçı ama onlar aynı zamanda siyah erkekler, en küçük erkek kardeşlerimle aynı yaştalar. Tanıştıktan kısa bir süre sonra Kendrick bana Portland, Oregon’da büyümenin nasıl bir şey olduğunu sordu ve Los Angeles’ta olan her şeyin 20 dakika sonra benim memleketimde olduğu şeklinde şaka yaptım. Bu da aslında aynı dünyadan olduğumuz anlamına geliyordu. Ve yine de burada, göletin diğer tarafındayız, siyahlarla ve siyahlarla yapılan sanata hayranlıkla bakıyoruz. Bize bak sevgili Langston, ertelenen hayallerin ötesinde yaşıyoruz.
Daha sonra bir Asya-İtalyan restoranı olan Novikov’un loş yemek salonunda köşedeki bir masaya oturuyoruz. Restoran tıklım tıklım ve eğilmemizi gerektiren bir desibel seviyesinde. O kadar yakından Kendrick’in gözlerini fark ettim. Aynı anda nasıl hem var hem de uzak görünüyorlar; İkisi de ana odaklandı ve işledi. Kendrick’le ilgili o gözler ruha açılan penceredir olayının hiçbiri. Aslında, tam tersinin modelleri olabilirler: çok az ifşa ile veya hiç açıklama olmadan gözler tamamen açık. Bana bir tür kalkan ve insanların ondan paylaşabileceğinden daha fazlasını istemesine neden olan gizemi teşvik etmenin bir yolu olarak geliyorlar.