Geçtiğimiz Eylül ayında “Dead Man Walking”in açılış prodüksiyonunu yönetti. Bir müzik yönetmeni için bu çok açık görünüyor ancak 2022'nin açılış prodüksiyonu “Medea”da yoktu. “Ölü Adam” en azından Nézet-Séguin'in Met'in repertuarını modernleştirme yönündeki takdire şayan girişimini temsil ediyor. Ancak o gösteriden sonra o sezon sunulan altı çağdaş eserden yalnızca ikisini yönetti. Onun yerine klasiklere odaklandığını söyleyebiliriz ama programdaki 18 operadan sadece dördünü yönetti.
Met'te orkestra şefliği yaptığında, ister muazzam ister zarif olsun, aşırılıklara karşı bir tutkusu vardır. Hassas noktada, detay odaklı şeffaflığı ve saygılı soğukkanlılığıyla mükemmel bir insan olabilir. Ancak sınırsızlıktan söz ettiğinde bu genellikle kaba ve dengesizdir.
Örneğin Cuma günü Carnegie Hall'da Wagner'in “Uçan Hollandalı”sının uvertürü, fırtınalı bir denizin vahşi gücüne sahipti, ancak çarpan dalgaların altında neyin öfkelendiğine dair hiçbir belirti yoktu. Devasa tel bölümleri, destekleyici, yapısal bir rol oynamaları gerekirken bile pirinç seslerini bastırdı. (Ancak büyük gruplar yine de dengelenebilir; sadece Cleveland Orkestrası ve Berlin Filarmoni Orkestrası'nı aynı sahnede dinleyin.)
Brahms'ın Salı günkü Birinci Senfonisi de aynı şekilde olağanüstüydü; zamanında akşam yemeği rezervasyonu yapmaya çalışan bir maestronun sabırsız temposu vardı. Cümlelerin etki yaratma şansı çok azdı; üçüncü bölümde orkestra ancak artikülasyon ve formdan ödün vererek Nézet-Séguin'in sopasına ayak uydurabildi. Finalde Beethoven'ın “Neşeye Övgü”ye saygı duruşu niteliğindeki notadaki “con brio” veya “gösterişli” talimatı, sanki ihtişamla eşanlamlıymış gibi, bir şekilde “gittikçe artan bir hızla” olarak yorumlandı.
Met Orkestrası, Jessie Montgomery'nin 2021 tarihli “Herkes İçin İlahi” adlı eserinin hassas ve sıcak bir yorumuyla farklı bir topluluk olabilirdi. Parça, topluluk boyunca meditasyon halinde ve ortak bir şekilde akan, altta yatan bir ileriye doğru ilerleyen basit, akılda kalıcı bir melodiyle başlıyor. hareket. Sanki melodi zamanla varlığını sürdürüyor, bazen akan dinamikler tarafından armonik olarak destekleniyor, bazen de sanki onlar tarafından tehdit ediliyor gibi görünüyor. Sonu huzursuzdur ve karanlık kadar güzellikle birlikte kaybolur.
Met'te orkestra şefliği yaptığında, ister muazzam ister zarif olsun, aşırılıklara karşı bir tutkusu vardır. Hassas noktada, detay odaklı şeffaflığı ve saygılı soğukkanlılığıyla mükemmel bir insan olabilir. Ancak sınırsızlıktan söz ettiğinde bu genellikle kaba ve dengesizdir.
Örneğin Cuma günü Carnegie Hall'da Wagner'in “Uçan Hollandalı”sının uvertürü, fırtınalı bir denizin vahşi gücüne sahipti, ancak çarpan dalgaların altında neyin öfkelendiğine dair hiçbir belirti yoktu. Devasa tel bölümleri, destekleyici, yapısal bir rol oynamaları gerekirken bile pirinç seslerini bastırdı. (Ancak büyük gruplar yine de dengelenebilir; sadece Cleveland Orkestrası ve Berlin Filarmoni Orkestrası'nı aynı sahnede dinleyin.)
Brahms'ın Salı günkü Birinci Senfonisi de aynı şekilde olağanüstüydü; zamanında akşam yemeği rezervasyonu yapmaya çalışan bir maestronun sabırsız temposu vardı. Cümlelerin etki yaratma şansı çok azdı; üçüncü bölümde orkestra ancak artikülasyon ve formdan ödün vererek Nézet-Séguin'in sopasına ayak uydurabildi. Finalde Beethoven'ın “Neşeye Övgü”ye saygı duruşu niteliğindeki notadaki “con brio” veya “gösterişli” talimatı, sanki ihtişamla eşanlamlıymış gibi, bir şekilde “gittikçe artan bir hızla” olarak yorumlandı.
Met Orkestrası, Jessie Montgomery'nin 2021 tarihli “Herkes İçin İlahi” adlı eserinin hassas ve sıcak bir yorumuyla farklı bir topluluk olabilirdi. Parça, topluluk boyunca meditasyon halinde ve ortak bir şekilde akan, altta yatan bir ileriye doğru ilerleyen basit, akılda kalıcı bir melodiyle başlıyor. hareket. Sanki melodi zamanla varlığını sürdürüyor, bazen akan dinamikler tarafından armonik olarak destekleniyor, bazen de sanki onlar tarafından tehdit ediliyor gibi görünüyor. Sonu huzursuzdur ve karanlık kadar güzellikle birlikte kaybolur.