İngiliz komedyen James Acaster, altı yaşında müziğe aşık olduğu anı hatırlıyor. İngiltere’nin merkezindeki bir kasaba olan Kettering’de “hippi tarzı” kilisenin bir üyesinin düzenlediği bir partide, Men at Work the J Geils’in “Down Under” ve “Centerfold” gibi şarkılardan oluşan bir derleme albümünü duydu. Bant.
Acaster yakın tarihli bir video röportajında ”Her şarkının ne kadar iyi olduğuna inanamadım – aklımı başımdan aldı” dedi. Müzik “oldukça acil bir saplantı” haline geldi.
Acaster bir genç olarak birkaç grupta çaldı. 17 yaşında, final sınavlarına girmeden okulu bıraktı ve müzik alanında kariyer yapmaya odaklanabilmek için üniversiteye gitmedi.
Ancak 22 yaşına geldiğinde bir rekor anlaşması bitmişti ve deneysel caz grubu dağıldığında Acaster bunun yerine komediye odaklandı. 18 yaşından beri bir yan proje olarak stand-up performansıyla uğraşıyordu ve bu, müzikte bir şeyler başarma baskısından hoş bir mola gibi geldi.
“Bunu yapmak ve umursamamak güzeldi” dedi. “Ne zaman bir grupla sahneye çıksam, onu gerçekten önemsiyordum ve iyi gitmesini istiyordum.”
Bugün, 38 yaşındaki Acaster, İngiltere’nin en popüler komedyenlerinden biri ve sonunda bir tür ilk albüm çıkardı: Acaster’ın kurduğu 40 kişilik kolektifle kaydettiği davul çalmayı içeren 10 parçalık deneysel bir kayıt olan Party Gator Purgatory. Temps.
Komedide Acaster, hem eleştirmenler hem de ana akım tarafından başarıya ulaştı. İngiltere’deki komedi panel programlarının müdavimlerinden biri olarak, son yıllarda komedyen Ed Gamble ile birlikte sunuculuğunu yaptığı, rüya gibi yemekler hakkında bir program olan Off Menu ile podcast yayınında başarı elde etti.
Yetenekli İngiliz komedi sahnesinde Acaster benzersiz bir ses yarattı: Zor aşamanın üstesinden geldi. hem açık sözlülüğü hem de kendine has çılgın icra tarzıyla özel hayatının gözdesi oldu.
Yakın tarihli bir telefon görüşmesinde Acaster’ın “gerçek özgünlüğünü” öven İngiliz komedyen ve arkadaşı Matthew Crosby, “İnsanları bir araya getiren bu dengedir” dedi.
Acaster, İngiliz komedi sahnesinin o kadar büyük bir parçası ki diğerleri onu taklit etmeye başladı. Crosby, “Bilerek veya bilmeyerek, gerçekten ayırt edici, benzersiz bir tarza sahip olan herkes, yarış pisti tarafından taklit edilir – Eddie Izzard ve Harry Hill, hemen akla gelen kişilerdir,” dedi. “Ve şimdi birçok insanın James’i yaptığını görüyorsunuz.”
Düşük basınçlı yaratıcı arayışı, tam teşekküllü bir kariyere dönüştüğünde komedi olarak, Acaster hem dinlemekten hem de müzik yapmaktan koptu. Daha sonra 2017’de kız arkadaşı ve menajerinden ayrılmasının getirdiği zihinsel bir kriz yaşadı ve bir yıl önce çıkan albümleri toplamaya başladığını ve sonunda yalnızca 2016’dan 500 albüm satın aldığını söyledi.
“İşler biraz zorlaştığında, bu beni rahatlatan son şeydi, bu yüzden buna devam ettim.” “Kendimi daha yeni tanıyordum ya da bir hayran olarak müzikle ilişkimi yeniden müzakere ediyordum.”
Kişisel projesini, 2016’nın müzikte şimdiye kadarki en iyi yıl olduğunu iddia ettiği ve nedenini açıkladığı bir 2019 kitabı olan Perfect SoundWhat’da kaydetti.
2020’de yeniden müzik yapmaya başladı ve sonuç, Acaster’ın kazandığı gerçek boyutlu bir oyuncak timsahın ölümünü, arafını ve dirilişini anlatan deneysel, hip-hop tınılı, davul ağırlıklı bir kayıt olan Party Gator Purgatory oldu. 7 yaşındayken bir panayır.
Albümün üst düzey konsepti, Acaster’ın yaratıcı sürecinin ve tek bir fikirden çalışma biçiminin tipik bir örneğidir. “Eğlenceli olabileceği düşüncesiyle koşuyorsun,” dedi. Bu yaklaşım, Acaster’ın kitaplarında, podcast’lerinde ve stand-up gönderilerinde belirgindir. Albüm, doldurulmuş bir hayvanın zahmetini anlatıyor; Acaster, Netflix stand-up dizisi Repertoire’daki bir özel bölümde gizli polis olma fikriyle yola çıktı ve “sonunda yaşadığın bir ayrılıkla ilgili bir şov yapıyorsun” dedi.
Crosby, “İnanılmaz bir niş olmaktan korkmuyor” dedi. “Her günün başında oturup ‘Çok para kazanmak için ne yapabilirim?’ demiyor. ‘Gerçekten neyi umursuyorum?’ diye soruyor.”
Niş fikirlere yönelik bu tutku, yoğun ve türler arası bir albümde belirgindir. Party Gator, büyük ölçüde deneysel müzisyen Jon Bap’in davulları kasıtlı olarak senkronize olmayan 2016 albümü What Now?’dan esinlenmiştir.
Albümde rap yapan Chicago merkezli bir müzisyen NNAMDÏ, bir video röportajında ”O sadece bir ucube ve tuhaf müzikten hoşlanıyor ve bence ikimiz de pek çok tuhaf şeyi seviyoruz,” dedi.
Albümü yapmak, iki yıla yayılan, her şeyi tüketen bir proje olan bir aşk emeğiydi. Albümde Acaster davul çalıyor, yapımcı olarak görev yaptı ve şarkıcı-söz yazarı Xenia Rubinos ve rapçi Open Mike Eagle dahil 40 kişilik bir kadronun küratörlüğünü yaptı. Yarattığı bir davul parçasını dinledi, üzerinde kimi istediğini anladı ve onlarla iletişime geçti. Acaster, Perfect Sound adlı kitabı için birlikte çalışmak istediği bazı müzisyenlerle röportaj yapmış ve yaklaşık yarısına e-posta göndermişti. “İnsanlar evet dediği için gerçekten şanslıydım” dedi.
İşbirliğinin çoğu Birleşik Krallık’taki pandemik kilitlenmeler sırasında gerçekleşti ve e-posta ve Zoom aracılığıyla yapıldı ve Acaster’ın deneyler için bir ortam oluşturmasına olanak sağladı. NNAMDÏ, “Çoğu zaman bana ne yapmak istersem yapmamı söyledi,” dedi. “Yaptığım şeyi aldı ve manipüle etti. Hâlâ benim yaptığım şeydi ama kendi küçük dokularını ekledi ve bazı şeyleri doğradı ve onu biraz çılgınca yaptı, havalı yaptı.
Bu, ana akım izleyicilere hitap etmeyebilecek bir albüm olduğundan, Acaster nasıl karşılanacağı konusunda sağduyulu. “Umarım izleyicisini bulur ve onu seven insanlar onu keşfeder ve onunla etkileşim kurar” dedi.
Albümün yapımı birçok yönden Acaster için bir başarı işareti.
“Her şeyi seviyorum ve onu stand-up şovlarım kadar, yaptığım her şey kadar seviyorum” dedi.
Acaster yakın tarihli bir video röportajında ”Her şarkının ne kadar iyi olduğuna inanamadım – aklımı başımdan aldı” dedi. Müzik “oldukça acil bir saplantı” haline geldi.
Acaster bir genç olarak birkaç grupta çaldı. 17 yaşında, final sınavlarına girmeden okulu bıraktı ve müzik alanında kariyer yapmaya odaklanabilmek için üniversiteye gitmedi.
Ancak 22 yaşına geldiğinde bir rekor anlaşması bitmişti ve deneysel caz grubu dağıldığında Acaster bunun yerine komediye odaklandı. 18 yaşından beri bir yan proje olarak stand-up performansıyla uğraşıyordu ve bu, müzikte bir şeyler başarma baskısından hoş bir mola gibi geldi.
“Bunu yapmak ve umursamamak güzeldi” dedi. “Ne zaman bir grupla sahneye çıksam, onu gerçekten önemsiyordum ve iyi gitmesini istiyordum.”
Bugün, 38 yaşındaki Acaster, İngiltere’nin en popüler komedyenlerinden biri ve sonunda bir tür ilk albüm çıkardı: Acaster’ın kurduğu 40 kişilik kolektifle kaydettiği davul çalmayı içeren 10 parçalık deneysel bir kayıt olan Party Gator Purgatory. Temps.
Komedide Acaster, hem eleştirmenler hem de ana akım tarafından başarıya ulaştı. İngiltere’deki komedi panel programlarının müdavimlerinden biri olarak, son yıllarda komedyen Ed Gamble ile birlikte sunuculuğunu yaptığı, rüya gibi yemekler hakkında bir program olan Off Menu ile podcast yayınında başarı elde etti.
Yetenekli İngiliz komedi sahnesinde Acaster benzersiz bir ses yarattı: Zor aşamanın üstesinden geldi. hem açık sözlülüğü hem de kendine has çılgın icra tarzıyla özel hayatının gözdesi oldu.
Yakın tarihli bir telefon görüşmesinde Acaster’ın “gerçek özgünlüğünü” öven İngiliz komedyen ve arkadaşı Matthew Crosby, “İnsanları bir araya getiren bu dengedir” dedi.
Acaster, İngiliz komedi sahnesinin o kadar büyük bir parçası ki diğerleri onu taklit etmeye başladı. Crosby, “Bilerek veya bilmeyerek, gerçekten ayırt edici, benzersiz bir tarza sahip olan herkes, yarış pisti tarafından taklit edilir – Eddie Izzard ve Harry Hill, hemen akla gelen kişilerdir,” dedi. “Ve şimdi birçok insanın James’i yaptığını görüyorsunuz.”
Düşük basınçlı yaratıcı arayışı, tam teşekküllü bir kariyere dönüştüğünde komedi olarak, Acaster hem dinlemekten hem de müzik yapmaktan koptu. Daha sonra 2017’de kız arkadaşı ve menajerinden ayrılmasının getirdiği zihinsel bir kriz yaşadı ve bir yıl önce çıkan albümleri toplamaya başladığını ve sonunda yalnızca 2016’dan 500 albüm satın aldığını söyledi.
“İşler biraz zorlaştığında, bu beni rahatlatan son şeydi, bu yüzden buna devam ettim.” “Kendimi daha yeni tanıyordum ya da bir hayran olarak müzikle ilişkimi yeniden müzakere ediyordum.”
Kişisel projesini, 2016’nın müzikte şimdiye kadarki en iyi yıl olduğunu iddia ettiği ve nedenini açıkladığı bir 2019 kitabı olan Perfect SoundWhat’da kaydetti.
2020’de yeniden müzik yapmaya başladı ve sonuç, Acaster’ın kazandığı gerçek boyutlu bir oyuncak timsahın ölümünü, arafını ve dirilişini anlatan deneysel, hip-hop tınılı, davul ağırlıklı bir kayıt olan Party Gator Purgatory oldu. 7 yaşındayken bir panayır.
Albümün üst düzey konsepti, Acaster’ın yaratıcı sürecinin ve tek bir fikirden çalışma biçiminin tipik bir örneğidir. “Eğlenceli olabileceği düşüncesiyle koşuyorsun,” dedi. Bu yaklaşım, Acaster’ın kitaplarında, podcast’lerinde ve stand-up gönderilerinde belirgindir. Albüm, doldurulmuş bir hayvanın zahmetini anlatıyor; Acaster, Netflix stand-up dizisi Repertoire’daki bir özel bölümde gizli polis olma fikriyle yola çıktı ve “sonunda yaşadığın bir ayrılıkla ilgili bir şov yapıyorsun” dedi.
Crosby, “İnanılmaz bir niş olmaktan korkmuyor” dedi. “Her günün başında oturup ‘Çok para kazanmak için ne yapabilirim?’ demiyor. ‘Gerçekten neyi umursuyorum?’ diye soruyor.”
Niş fikirlere yönelik bu tutku, yoğun ve türler arası bir albümde belirgindir. Party Gator, büyük ölçüde deneysel müzisyen Jon Bap’in davulları kasıtlı olarak senkronize olmayan 2016 albümü What Now?’dan esinlenmiştir.
Albümde rap yapan Chicago merkezli bir müzisyen NNAMDÏ, bir video röportajında ”O sadece bir ucube ve tuhaf müzikten hoşlanıyor ve bence ikimiz de pek çok tuhaf şeyi seviyoruz,” dedi.
Albümü yapmak, iki yıla yayılan, her şeyi tüketen bir proje olan bir aşk emeğiydi. Albümde Acaster davul çalıyor, yapımcı olarak görev yaptı ve şarkıcı-söz yazarı Xenia Rubinos ve rapçi Open Mike Eagle dahil 40 kişilik bir kadronun küratörlüğünü yaptı. Yarattığı bir davul parçasını dinledi, üzerinde kimi istediğini anladı ve onlarla iletişime geçti. Acaster, Perfect Sound adlı kitabı için birlikte çalışmak istediği bazı müzisyenlerle röportaj yapmış ve yaklaşık yarısına e-posta göndermişti. “İnsanlar evet dediği için gerçekten şanslıydım” dedi.
İşbirliğinin çoğu Birleşik Krallık’taki pandemik kilitlenmeler sırasında gerçekleşti ve e-posta ve Zoom aracılığıyla yapıldı ve Acaster’ın deneyler için bir ortam oluşturmasına olanak sağladı. NNAMDÏ, “Çoğu zaman bana ne yapmak istersem yapmamı söyledi,” dedi. “Yaptığım şeyi aldı ve manipüle etti. Hâlâ benim yaptığım şeydi ama kendi küçük dokularını ekledi ve bazı şeyleri doğradı ve onu biraz çılgınca yaptı, havalı yaptı.
Bu, ana akım izleyicilere hitap etmeyebilecek bir albüm olduğundan, Acaster nasıl karşılanacağı konusunda sağduyulu. “Umarım izleyicisini bulur ve onu seven insanlar onu keşfeder ve onunla etkileşim kurar” dedi.
Albümün yapımı birçok yönden Acaster için bir başarı işareti.
“Her şeyi seviyorum ve onu stand-up şovlarım kadar, yaptığım her şey kadar seviyorum” dedi.