Elbette “Cineshape 2”nin başlangıcında Williams, viyolanın uçuculuğu ile çellonun uzun süreli notaları arasındaki kontrast gibi enstrümanlar arasındaki farkları vurguluyor. Ancak piyano aracılığıyla nazikçe birbirine kaynaştırılıyor -Williams'ın bu biraz baskın enstrümanı kullanımı alışılmadık derecede çekingen olma eğiliminde – giderek daha fazla kaynaşıyorlar.
“Çanlar ve Islıklar” sırasında kemancı Otto ve çellist Campbell zıplama ve tıklama sesleri çıkardılar ve klavyenin üzerinde ıslık çaldılar. Williams piyanoda bazen enstrümana uzanıyor ve çalarken telleri manipüle ederek notalara metalik bir hale veya tam tersine sert, vurmalı bir nota veriyordu. Parçanın bir kısmında vals ritmi var, ancak grup daha sonra ruhani bir sondan önce makine benzeri bir ateşin olduğu bir bölüme giriyor.
Birbiri içine akan yedi bölümden oluşan “Richter Dokular” (2011), Gerhard Richter'in resimlerine bir gönderme olarak yaratıldı. Dokular sürekli değişen bir şekilde değişiyor: Renkli camın parlak pürüzsüzlüğünü duyuyorsunuz; zımpara kağıdının grenli gürlüğü; buzun soğuk pürüzsüzlüğü; kesmek; fırçalama; mırıldanıyor ve sonra kopuyor. Bir noktada birinci keman ve çello, Şostakoviç'in bir eserinden düşünceli, ahenksiz bir ağıt seslendiriyor. Heyecan dolu anlar oluyor ve sonra tekrar huzursuz bir sakinliğe dönüşüyor.
Miller Tiyatrosu'nun sipariş ettiği ve perşembe günü prömiyeri yapılan ve Nicola Vicentino'nun (1511-76) bir madrigalinden esinlenilen “Karmakarışık Madrigal”, JACK'in çağdaş uzmanlıklarının yanı sıra repertuvarında yer alan ortaçağ transkripsiyonlarına da çok iyi uyuyor.
Parça örümcek gibi ve asılsız bir şekilde başlıyor, bir kabataslaklık veya yavaş yavaş kendilerini bir araya getiren parçalar hissi veriyor ve ardından Bach'ın Birinci Çello Süitinin Prelüdünün dalgalı arpejlerini fısıldıyor. Williams, Vicentino kaynağından hiçbir zaman doğrudan alıntı yapmıyor, ancak antik tarzların zarif formalitesini çağdaş bir ses ortamıyla birleştirerek, ayıklık ve haylazlık arasındaki kendine özgü zorlu dengeyi – tamamen kendine ait gerçek bir eğlence duygusu – koruyor.
Besteci portreleri: Amy Williams
Perşembe günü Manhattan'daki Columbia Üniversitesi Miller Tiyatrosu'nda sahnelendi.
“Çanlar ve Islıklar” sırasında kemancı Otto ve çellist Campbell zıplama ve tıklama sesleri çıkardılar ve klavyenin üzerinde ıslık çaldılar. Williams piyanoda bazen enstrümana uzanıyor ve çalarken telleri manipüle ederek notalara metalik bir hale veya tam tersine sert, vurmalı bir nota veriyordu. Parçanın bir kısmında vals ritmi var, ancak grup daha sonra ruhani bir sondan önce makine benzeri bir ateşin olduğu bir bölüme giriyor.
Birbiri içine akan yedi bölümden oluşan “Richter Dokular” (2011), Gerhard Richter'in resimlerine bir gönderme olarak yaratıldı. Dokular sürekli değişen bir şekilde değişiyor: Renkli camın parlak pürüzsüzlüğünü duyuyorsunuz; zımpara kağıdının grenli gürlüğü; buzun soğuk pürüzsüzlüğü; kesmek; fırçalama; mırıldanıyor ve sonra kopuyor. Bir noktada birinci keman ve çello, Şostakoviç'in bir eserinden düşünceli, ahenksiz bir ağıt seslendiriyor. Heyecan dolu anlar oluyor ve sonra tekrar huzursuz bir sakinliğe dönüşüyor.
Miller Tiyatrosu'nun sipariş ettiği ve perşembe günü prömiyeri yapılan ve Nicola Vicentino'nun (1511-76) bir madrigalinden esinlenilen “Karmakarışık Madrigal”, JACK'in çağdaş uzmanlıklarının yanı sıra repertuvarında yer alan ortaçağ transkripsiyonlarına da çok iyi uyuyor.
Parça örümcek gibi ve asılsız bir şekilde başlıyor, bir kabataslaklık veya yavaş yavaş kendilerini bir araya getiren parçalar hissi veriyor ve ardından Bach'ın Birinci Çello Süitinin Prelüdünün dalgalı arpejlerini fısıldıyor. Williams, Vicentino kaynağından hiçbir zaman doğrudan alıntı yapmıyor, ancak antik tarzların zarif formalitesini çağdaş bir ses ortamıyla birleştirerek, ayıklık ve haylazlık arasındaki kendine özgü zorlu dengeyi – tamamen kendine ait gerçek bir eğlence duygusu – koruyor.
Besteci portreleri: Amy Williams
Perşembe günü Manhattan'daki Columbia Üniversitesi Miller Tiyatrosu'nda sahnelendi.