Moore’un Griffith’in manipülatif ve bazen dalgın annesi rolü, kapsamlı revizyonlardan geçen tek kişi değil. “Fire”ın öne çıkan isimlerinden ve “Champion”ın yıldızı bas-bariton Ryan Speedo Green, Met’in genel müdürü Peter Gelb ile bu operayı ilk tartıştığında, rolün kendisi için bir dokunuş olduğunu hissettiğini söyledi.
Green, Gelb ona “Speedo, yaşayan bir besteciye sahip olmanın güzelliği bu: işler değişebilir” dedi.
MICHAEL CRISTOFER’IN LIBRETTO’SUYLA ANLATTIĞI “CHAMPION” Griffith’in tabloid-olgunlaşmış hayat hikayesi. Green, Young Emile’i söylerken, usta bas-bariton Eric Owens, 2000’lerin başında Long Island’daki bir huzurevinde yaşayan Old Emile rolünü oynayacak. Boksör New York’a gitmek için Virgin Adaları’ndan ayrıldı, ardından 1960’larda dünya siklet şampiyonu olmadan önce bir şapka fabrikasında çalıştı. Benny Paret ile ringde, Griffith istemeden ölümcül ve Griffith’e yıllarca eziyet eden yumruklar atar.
Blanchard, “Emile’in içinde olduğu bir rüya hali var,” dedi, “çünkü o bunamayla mücadele ediyor. Genç Emile’in aksine, bu uyum ve seslendirmenin bir kombinasyonu var. Ve hareketli akorlar; ileri geri gider. Ama hepsi hikaye odaklı ve bir caz müzisyeni olarak birlikte büyüdüğüm dilimde hikaye odaklı.”
Operada başka bir ortak konu var, Griffith’in doğrusal olarak kodlanmış bir dünyadan garip bir dünyaya yolculuğu. New York’ta genç bir adam olarak, boksun “erkekler dünyasında” mükemmelleşirken gey barlara ve erkeklere ilgi duyuyordu. Spor evreni ya tuhaflık hakkında bir şey duymak istemiyor ya da cinsel yönelimi nedeniyle onunla açıkça dalga geçiyor.
Tıpkı Griffith’in dramatik zıtlıklar arasında gezinmesi gibi, Blanchard’ın skoru da öyle.
Besteci, Puccini’ye olan aşkından bahsetmekten hoşlanır – ve Young Emile’in Perde I aryası “What Makes a Man a Man?”de bunu çokça duyarsınız. Kargaşa (“Fire” da olduğu gibi, Tain olarak bilinen davulcu Jeff Watts, orkestraya gömülü bir caz kombosunu yönetiyor.) Ve füzyonun o kadar iyi karıştığı birkaç an var ki, hiçbir stil girdisi galip gelmiyor.
Green, Gelb ona “Speedo, yaşayan bir besteciye sahip olmanın güzelliği bu: işler değişebilir” dedi.
MICHAEL CRISTOFER’IN LIBRETTO’SUYLA ANLATTIĞI “CHAMPION” Griffith’in tabloid-olgunlaşmış hayat hikayesi. Green, Young Emile’i söylerken, usta bas-bariton Eric Owens, 2000’lerin başında Long Island’daki bir huzurevinde yaşayan Old Emile rolünü oynayacak. Boksör New York’a gitmek için Virgin Adaları’ndan ayrıldı, ardından 1960’larda dünya siklet şampiyonu olmadan önce bir şapka fabrikasında çalıştı. Benny Paret ile ringde, Griffith istemeden ölümcül ve Griffith’e yıllarca eziyet eden yumruklar atar.
Blanchard, “Emile’in içinde olduğu bir rüya hali var,” dedi, “çünkü o bunamayla mücadele ediyor. Genç Emile’in aksine, bu uyum ve seslendirmenin bir kombinasyonu var. Ve hareketli akorlar; ileri geri gider. Ama hepsi hikaye odaklı ve bir caz müzisyeni olarak birlikte büyüdüğüm dilimde hikaye odaklı.”
Operada başka bir ortak konu var, Griffith’in doğrusal olarak kodlanmış bir dünyadan garip bir dünyaya yolculuğu. New York’ta genç bir adam olarak, boksun “erkekler dünyasında” mükemmelleşirken gey barlara ve erkeklere ilgi duyuyordu. Spor evreni ya tuhaflık hakkında bir şey duymak istemiyor ya da cinsel yönelimi nedeniyle onunla açıkça dalga geçiyor.
Tıpkı Griffith’in dramatik zıtlıklar arasında gezinmesi gibi, Blanchard’ın skoru da öyle.
Besteci, Puccini’ye olan aşkından bahsetmekten hoşlanır – ve Young Emile’in Perde I aryası “What Makes a Man a Man?”de bunu çokça duyarsınız. Kargaşa (“Fire” da olduğu gibi, Tain olarak bilinen davulcu Jeff Watts, orkestraya gömülü bir caz kombosunu yönetiyor.) Ve füzyonun o kadar iyi karıştığı birkaç an var ki, hiçbir stil girdisi galip gelmiyor.