Kendi iyiliği için çok ünlü olan bu oyun, genellikle etkisiz duygusallıkla oynanır. Ancak Mälkki’nin yönetimi altında ve bu orkestra ile -Sibelius’un ses dünyası kemiklerine demir atmıştı- “Finlandiya” yeniden silahsızlandırıldı, dokunaklı armonileri ve güçlü iradeli tantanalarıyla mütevazı bir şekilde ağırbaşlı bir şekilde “Finlandiya”.
Finlandiya’nın ulusal destanı ‘Kalevala’dan uyarlanan Sibelius’un ‘Lemminkäinen Süiti’nin dördüncü efsanesi, programın açılışı ‘Lemminkäinen’in Dönüşü’nü anımsatan bir performanstı. Uzun bir çalışmanın kısa bir finali olan “Dönüş” en önemli noktadır, ancak Mälkki soğukkanlılığını korudu ve orada burada biraz ateşli halk saldırganlığını serbest bıraktı, ancak çoğunlukla rengi vurguladı ve üzerinde ısrar etmek yerine garantili bir ihtişamla gelişmesine izin verdi.
Saariaho’nun 2001 tarihli flüt konçertosu “L’Aile du Songe” programa çok kişisel bir dokunuştu: Paris’te yaşayan Saariaho’yu seven Mälkki, bir arkadaşı ve onun müziğinin mükemmel bir yorumcusu. Ve Carnegie performansı için Mälkki’ye solo bölümde başka bir eski işbirlikçi, flütçü Claire Chase eşlik etti. (Bu ikisi kısa süre önce Felipe Lara’nın Helsinki’de prömiyeri yapılan muhteşem Çifte Konçertosu’nu New York Filarmoni Orkestrası’na getirdi.)
Flüt – insan, temel – Saariaho’nun en rüya gibi şiirsel müziklerinden bazılarını yazdığı en sevdiği enstrümanlardan biriydi. Burada, kendi başına melodi olmayan, ancak kapsamlı hareketlere dönüşen yüzen dokular üzerinde kısa cümleler halinde şarkı söylüyor.
İkinci bölümde solist, Chase’in tipik teatralliğiyle sahneye koyduğu notalı oyunun yanında seslendiriyor. O ve Finliler, çalışmanın en ince ayrıntılarından bazılarını ele alırken tatmin edici bir şekilde hemfikir oldular: hızla sönen veya belki de ölmekte olan bir ses parlamasını çağrıştıran aşağı doğru glissandi; yükselen ama sonunda işitilemezliğe dönüşen göksel yavaş bir solma.
Finlandiya’nın ulusal destanı ‘Kalevala’dan uyarlanan Sibelius’un ‘Lemminkäinen Süiti’nin dördüncü efsanesi, programın açılışı ‘Lemminkäinen’in Dönüşü’nü anımsatan bir performanstı. Uzun bir çalışmanın kısa bir finali olan “Dönüş” en önemli noktadır, ancak Mälkki soğukkanlılığını korudu ve orada burada biraz ateşli halk saldırganlığını serbest bıraktı, ancak çoğunlukla rengi vurguladı ve üzerinde ısrar etmek yerine garantili bir ihtişamla gelişmesine izin verdi.
Saariaho’nun 2001 tarihli flüt konçertosu “L’Aile du Songe” programa çok kişisel bir dokunuştu: Paris’te yaşayan Saariaho’yu seven Mälkki, bir arkadaşı ve onun müziğinin mükemmel bir yorumcusu. Ve Carnegie performansı için Mälkki’ye solo bölümde başka bir eski işbirlikçi, flütçü Claire Chase eşlik etti. (Bu ikisi kısa süre önce Felipe Lara’nın Helsinki’de prömiyeri yapılan muhteşem Çifte Konçertosu’nu New York Filarmoni Orkestrası’na getirdi.)
Flüt – insan, temel – Saariaho’nun en rüya gibi şiirsel müziklerinden bazılarını yazdığı en sevdiği enstrümanlardan biriydi. Burada, kendi başına melodi olmayan, ancak kapsamlı hareketlere dönüşen yüzen dokular üzerinde kısa cümleler halinde şarkı söylüyor.
İkinci bölümde solist, Chase’in tipik teatralliğiyle sahneye koyduğu notalı oyunun yanında seslendiriyor. O ve Finliler, çalışmanın en ince ayrıntılarından bazılarını ele alırken tatmin edici bir şekilde hemfikir oldular: hızla sönen veya belki de ölmekte olan bir ses parlamasını çağrıştıran aşağı doğru glissandi; yükselen ama sonunda işitilemezliğe dönüşen göksel yavaş bir solma.