Nora ve Hae Sung’un yeniden bir araya geldiği sahneler keyifli, kısmen Lee ve Yoo’nun birlikte takılması eğlenceli. Ama günler birbiri ardına yerini geceye bırakırken, o ara aynı zamanda sürükleyici ve hatta biraz zararsız, neredeyse doldurucu gibi hissettirebilir. Bunun nedeni kısmen, Yoo’ya bakması çok güzel olmasına ve Song’un Hae Sung’un Güney Kore’deki hayatı hakkında ayrıntılar eklemeye devam etmesine rağmen, karakterin hiçbir zaman Nora kadar hikayeye kök salmamış olmasıdır. Çoğu için o aslında bir hayalet figürü, açık yüzü Hae Sung’un savunmasızlığını ve özlemini bile pek az gizleyen, dizüstü bilgisayar ekranındaki güzel bir hayalet.
Tüm bunlar, Nora ve Hae Sung’u kucaklayan farklı aşıkların 12 yıl sonra New York’ta nihayet yüz yüze tekrar karşılaşmaları kadar spesifik, kasıtlı ve anlamlı hissettiriyor. O zamana kadar herkes kendi hayatına yerleşmiş, kendi hikayesi ve farklı anıları olmuştur. Farklı kişilikleri ve yer kaplama biçimleri var ve her biri Noras’ın kocası Arthur’la (John Magaro, harika) ciddi bir ilişkisi var. Hae Sung gibi, Arthur’un da tatlı, şeffaf bir yüzü var ve Nora’nın gerçekten onunla yaşaması dışında çok az şey, hatta bazen ona verdiği acıyı bile saklamıyor.
Song’un genel konsepti için önemli olan, “Geçmiş Yaşamlar”daki en önemli ve hacimli sekanslardan biri, Nora’nın Hae Sung’dan ayrılmasından kısa bir süre sonra, ikisi henüz genç yetişkinlerken geçiyor. Karşılaşmalarından mahvolur, ancak kısa süre sonra, çocukken ilk kez gördüğü ufukların simgesi olan bir yazar inzivasına başlar. Song burada, filmdeki tek kez, fiziksel bir mekanda oyalanıyor, bu durumda güzel, bol güneş alan bir kır evi, bir ev. Nora da bu odalarda oyalanıyor ve yerleştikten kısa bir süre sonra başka bir yazar onu takip ediyor – Arthur. Song, onun Nora’nın odasından gelişini sahneliyor ve filme alıyor, Nora yatağında uyurken kamera açık pencereyi gösteriyor. Arthur’un girişini kaçırır, ancak kısa bir süre sonra Nora, ilk kez gelecekmiş gibi hissettiren bir şimdiki zamanda uyanarak odasından çıkar.
geçmiş yaşamlar
Derecelendirilmiş PG-13. İngilizce ve Korece, altyazılı. Süre: 1 saat 46 dakika. Tiyatrolarda.
Tüm bunlar, Nora ve Hae Sung’u kucaklayan farklı aşıkların 12 yıl sonra New York’ta nihayet yüz yüze tekrar karşılaşmaları kadar spesifik, kasıtlı ve anlamlı hissettiriyor. O zamana kadar herkes kendi hayatına yerleşmiş, kendi hikayesi ve farklı anıları olmuştur. Farklı kişilikleri ve yer kaplama biçimleri var ve her biri Noras’ın kocası Arthur’la (John Magaro, harika) ciddi bir ilişkisi var. Hae Sung gibi, Arthur’un da tatlı, şeffaf bir yüzü var ve Nora’nın gerçekten onunla yaşaması dışında çok az şey, hatta bazen ona verdiği acıyı bile saklamıyor.
Song’un genel konsepti için önemli olan, “Geçmiş Yaşamlar”daki en önemli ve hacimli sekanslardan biri, Nora’nın Hae Sung’dan ayrılmasından kısa bir süre sonra, ikisi henüz genç yetişkinlerken geçiyor. Karşılaşmalarından mahvolur, ancak kısa süre sonra, çocukken ilk kez gördüğü ufukların simgesi olan bir yazar inzivasına başlar. Song burada, filmdeki tek kez, fiziksel bir mekanda oyalanıyor, bu durumda güzel, bol güneş alan bir kır evi, bir ev. Nora da bu odalarda oyalanıyor ve yerleştikten kısa bir süre sonra başka bir yazar onu takip ediyor – Arthur. Song, onun Nora’nın odasından gelişini sahneliyor ve filme alıyor, Nora yatağında uyurken kamera açık pencereyi gösteriyor. Arthur’un girişini kaçırır, ancak kısa bir süre sonra Nora, ilk kez gelecekmiş gibi hissettiren bir şimdiki zamanda uyanarak odasından çıkar.
geçmiş yaşamlar
Derecelendirilmiş PG-13. İngilizce ve Korece, altyazılı. Süre: 1 saat 46 dakika. Tiyatrolarda.