“Firebrand”ı görünceye kadar Jude Law'un çıplak poposunu görmenin beni sevindirmek yerine utandıracağını düşünmüştüm. Merhum Henry VIII rolündeki Law, azgın dipli ve zorlukla hareket edebilen bir kütleden başka bir şey değil; içinde kurtçukların kendinden geçmiş bir şekilde kıvrandığı, sızan bir bacak yarasına sahip obez, paranoyak bir hükümdar. Law (ve yönetmeni Karim Aïnouz) bu konuda abartmış olabilir ama onun grotesk tiranı, bu kasvetli, tarih dışı dramayı anlatının durgunluğundan çekip çıkaran tek şeydir.
Elizabeth Fremantle'ın 2012 tarihli romanı The Queen's Gambit'e dayanan Firebrand, Henry'nin altıncı ve son eşi, kötü şöhretli kraldan sağ kurtulan tek kraliçe olan Katherine Parr'a (Alicia Vikander) odaklanıyor. Çalışkan ve dindar Parr, kadınların eğitimini ve İngilizce İncil'i savunurken Protestan sempatisini gizliyor. Ancak şair ve Protestan vaiz Anne Askew'e (Erin Doherty) verdiği gizli destek, kendini beğenmiş bir piskopos (Simon Russell Beale) tarafından sapkınlıkla suçlandığında neredeyse ölümcül olur.
Film, 1547 yılında Whitehall Sarayı ve çevresinde geçiyor. Kostümler gösterişli ve baskıcı, oyuncular malzemeye kapılmış ve senaryo tarihi gerçeklere ışık tutuyor. Hoş bir dış ses, Henry'nin krallığını “kanla ıslanmış” ve “vebayla dolu” olarak tanımlıyor, ancak biz kan veya sivilce görmüyoruz. Gördüğümüz şey, üzgün tavrından çok asabi bir tavırdan çok, daha genç ve daha cesur bir alternatif gizlice ortaya çıkarsa karısının kafasını kesmekten çekinmeyen bir kocayı yatıştıran bir karısından söz eden bir kraliçe.
Parr'ın ilgi odağı olmayı hak ettiğini iddia etmek kolaydır. Ancak Tanrı tarafından kralı etkilemek için seçildiğine inanan kadın, Vikander'in yeteneklerine rağmen bu amaçsız, karanlık filmde adaleti sağlayamıyor. Öyle ki, Doherty'nin sadece iki kısa gösterimde reformcu Askew'i canlı bir şekilde tasvir etmesi, filmin başlığının aslında kimi andığını merak etmemize neden oluyor.
Kundakçı
Derecelendirme: Eş istismarı ve ünlülerin görünümü için R. Çalışma süresi: 2 saat. Sinemada.
Elizabeth Fremantle'ın 2012 tarihli romanı The Queen's Gambit'e dayanan Firebrand, Henry'nin altıncı ve son eşi, kötü şöhretli kraldan sağ kurtulan tek kraliçe olan Katherine Parr'a (Alicia Vikander) odaklanıyor. Çalışkan ve dindar Parr, kadınların eğitimini ve İngilizce İncil'i savunurken Protestan sempatisini gizliyor. Ancak şair ve Protestan vaiz Anne Askew'e (Erin Doherty) verdiği gizli destek, kendini beğenmiş bir piskopos (Simon Russell Beale) tarafından sapkınlıkla suçlandığında neredeyse ölümcül olur.
Film, 1547 yılında Whitehall Sarayı ve çevresinde geçiyor. Kostümler gösterişli ve baskıcı, oyuncular malzemeye kapılmış ve senaryo tarihi gerçeklere ışık tutuyor. Hoş bir dış ses, Henry'nin krallığını “kanla ıslanmış” ve “vebayla dolu” olarak tanımlıyor, ancak biz kan veya sivilce görmüyoruz. Gördüğümüz şey, üzgün tavrından çok asabi bir tavırdan çok, daha genç ve daha cesur bir alternatif gizlice ortaya çıkarsa karısının kafasını kesmekten çekinmeyen bir kocayı yatıştıran bir karısından söz eden bir kraliçe.
Parr'ın ilgi odağı olmayı hak ettiğini iddia etmek kolaydır. Ancak Tanrı tarafından kralı etkilemek için seçildiğine inanan kadın, Vikander'in yeteneklerine rağmen bu amaçsız, karanlık filmde adaleti sağlayamıyor. Öyle ki, Doherty'nin sadece iki kısa gösterimde reformcu Askew'i canlı bir şekilde tasvir etmesi, filmin başlığının aslında kimi andığını merak etmemize neden oluyor.
Kundakçı
Derecelendirme: Eş istismarı ve ünlülerin görünümü için R. Çalışma süresi: 2 saat. Sinemada.